Marcel vertelt hoe zijn sociale leven veranderd is

Interviewer: Nee. Want wat is het sociale leven nog wel voor u dan?

Marcel: Eh ja, doordeweeks eens een keer bellen of iemand zien. En zien is sporadisch en als ik ze zie, is het vooral werk gerelateerd. En daarnaast in het weekend maar af en toe, want het kost me gewoon veel te veel energie.

En ja, daar zijn wij echt vrienden door kwijtgeraakt in de afgelopen 22 maanden. En heb ik daar last van? Ik niet meer. Maar dat komt omdat ik daar ook niet aan vasthoud en heel simpel, als ik drie … als ik drie keer gevraagd heb of mensen naar mij toe komen en de derde keer krijg ik te horen: ja, maar ik blijf niet naar jullie komen, je moet maar een keer naar ons komen, dan bel ik ze niet meer, want ze wilden niet komen en ik ga niet, want daar heb ik de energie niet voor. Ja, dan hebben we afscheid genomen. En sommigen heb ik dat rechtstreeks in z’n gezicht gezegd van: nou, als dit jouw insteek is, dan doe ik dadelijk achter jou de voordeur dicht en dat was het. Dan hoef je er ook niet meer in te komen, je bent niet meer welkom. Ik ga m’n tijd niet meer aan jou verdoen. En dat is hard en dat is moeilijk, maar uit zelfbescherming ja, moet ik wel. Dus ja, daar zijn we de nodige mensen door kwijtgeraakt. Maar goed, ook dat project … Of project? … traject hadden we natuurlijk al doorlopen bij het ziekzijn van m’n vrouw. Dus ja, ook dat is niet vreemd en voor mij niet bepalend.