Voor Marcel is het vooral pijnlijk dat hij zijn werk niet meer kan doen

Nou goed heel het verhaal duurt me te lang, in de tussentijd is mij wel duidelijk geworden dat ik op de spoedeisende hulp niet meer kan werken, want ik kan niet lang staan, ik kan niet lang lopen. Maar m’n concentratie en m'n geheugen laat me in de steek, dus ik kan ook minder goed handelen in acute situaties. Ja, ik vind dat ik dat de patiënt niet aan kan doen. Ik wil dat niet eens, geen enkel risico lopen. En dat doet me enorm pijn, daar kan ik echt wel dagelijks om janken. Ook als de televisie zie, ik weet niet eens welke serie dat is. Ik zag laatst, haalden ze een kindje uit het water, moet gereanimeerd worden en weet je, ik mis de adrenalinekick, ik mis het acute, ik mis het zorgen voor mensen. En ja, dan ja, ben ik een hele grote stoere jongen, maar ja, toch maar een heel klein hartje. Ja, dan raakt me dat. En ik kan nog zo goed weg relativeren de rest van de week, maar op zo een moment niet en dan komt die gewoon binnen. En ja, dat zal wel slijten, omdat ik het weg kan relativeren, maar ik mis het wel.