Ron vertelt hoe zijn werkende leven is veranderd

Dat begon, ja, dat besef begon eigenlijk pas een jaar nadat ik uit het ziekenhuis kwam. Dus dat is echt heel bizar. Mijn bedrijfsarts die dacht dat ik, dat ik een burn-out had. Dat zei ik net ook al hè? Dat de klachten daar natuurlijk heel erg op lijken. En zelf twijfelde ik ook heel erg, maar ik dacht: ja, dit is wel echt heel anders dan ik vind het werk leuk hè, en interessant. En ik baal eigenlijk juist dat ik niet wat meer kan. Want om het contrast aan te geven, ik werkte 36 uur in de week. Ik studeerde acht uur nog in de week erbij. Ik was technische bedrijfskunde aan het doen. En daarnaast was ik nog een uur of twaalf tot zestien bezig met de gemeenteraden in mijn eigen gemeente. Een passie die ik al bijna 20 jaar doe. En dat was gewoon niet meer mogelijk. En mijn leven nu ziet eruit: ik werk achttien uur. Mijn studie staat stop. Ja, met politiek ga ik stoppen. En niet vanuit het hart maar ja, omdat het gewoon niet meer kan. Gelukkig is het een natuurlijk moment; er zijn binnenkort gemeenteraadsverkiezingen en kan ik afscheid nemen via de voordeur. Maar ja, ik vind dat superjammer. Ik ben gewoon lang niet meer de oude en niet een beetje, minder, maar ik ben echt heel veel minder.