Ron vertelt hoe hij erachter kwam dat hij te snel te veel was gaan doen

Dan ging ik eerst eens door het dorp een rondje. Nou, dan om het dorp en ergens onverhard. Hé, dit is leuk. Ja, dat ging steeds verder zo. En toen ik twee maanden uit het ziekenhuis was, toen daagde mijn buurman me uit om de NUT-route te fietsen. Dat is hier een begrip, waar ik woon. En dat is 25 kilometer bergop, bergaf. Niet het aller moeilijkste maar wel een leuke route voor mountainbikers. En dat lukte me. Ze moesten wel echt ik weet niet hoe vaak op mij wachten, maar ik had het gedaan. En toen dacht ik: hé, dit gaat de goede kant op. Ondertussen was ik ook langzaam weer wat uren aan het werken. Niet wetende dat ik daarmee eigenlijk mijn complete reservebatterij aan het opsouperen was. Want dat duurde tot na de zomervakantie ofzo, toen ik de eerste terugslag kreeg. En toen dat echt begon op te vallen van verrek, het gaat eigenlijk helemaal niet goed met je hè? Heel veel problemen met duizeligheid. De zogenaamde hersenmist. Een term die ik nog niet kende maar waar ik van denk, wat ik ervaar dat het daaronder valt. Concentratieproblemen, vergeetachtigheid en als ik dan niet luister naar mijn lichaam, dan krijg ik hoofdpijn. Uiteindelijk kan ik een dag afschrijven. Omdat ik dan totaal geen prikkels kan verdragen. Dat is nog waar het zich naartoe geëvalueerd heeft.