Sofie vertelt over de steun die ze krijgt bij haar nieuwe werkgever.

"De kliniek waar ik nu integreer. Nu heb ik dus vorige maand weer opnieuw corona gehad en ik krijg alleen maar: beterschap en rustig aan en heel veel sterkte en goh, wat vervelend voor je. En helemaal niet: joh, maar wanneer kom je weer, want ja, we hebben wel een probleempje. En ook als ik daar ben, op elk moment kan ik gewoon zeggen: joh, ik moet even zitten. Dat is allemaal prima. En laatst heb ik wel weer helemaal zelf voordat ik ziek werd, heb ik weer zelf een poesje gesteriliseerd en een konijn gecastreerd en dat was zo gaaf om weer te doen. En ja, de dierenarts die leidt me weer helemaal op gewoon en ik mag meekijken, ik mag gewoon zitten, ik mag gewoon pauze nemen, alles. Ik ben gewoon volledig boventallig. En ik werk dan vaak met de eigenaren tegelijk. Dus op het laatst deed ik dan vooral de consulten weer, omdat het toen steeds beter ging, deed ik de consulten en als ik iets even niet wist, nou dan kon ik hun erbij halen. Of als ik moe werd, nou dan kon ik zeggen van: nou, ik ben moe, dus jij mag weer die kant op. En zij hadden, als eigenaar heb je altijd wel wat administratief werk te doen, dus dat was echt ideaal gewoon. En iedereen daar die, ze vroegen allemaal regelmatig: hoe gaat het nu met je? Dat was hier bij mijn vorige werk ook niet. Niemand die vroeg: hoe gaat het nu? Als ik er weer was, was het van: ja, ga je wel een beetje doorwerken, want ik wil wel op tijd naar huis, zoals ik het avondspreekuur moest doen nadat ik had gezegd dat ik dat niet kon doen van de ergotherapeut, maar ik moest, want het was heel erg nodig, want het kon niet anders."