Mirjam

Mirjam is 28 als ze haar eerste psychose krijgt. Ze was druk met haar baan waar ze veel plezier aan beleefde. Door de toenemende druk krijgt ze een burn-out die resulteert in een psychose. ‘Wij wisten eigenlijk niet wat me overkwam en waren er helemaal niet bekend mee. En toen heb ik een opname gekregen, direct daarna’.

Ze merkt dat prikkels harder binnenkomen dan normaal en word steeds onrustiger in haar hoofd. Ze legt vreemde verbanden en heeft het gevoel dat ze achtervolgt wordt. Ondertussen wordt ze steeds vermoeider en heeft ze het gevoel dat ze lichamelijk uitvalt. ‘Ik wist niet wat me overkwam eigenlijk, je bent je dan op een gegeven moment ook niet meer bewust van ja, wat ik zeg, die prikkels komen heel hard binnen, alles wat je ziet hoort, ruikt voelt je gevoelens, emoties. Dat komt dan wel heel hard binnen. En ja, eigenlijk zit je niet meer in de werkelijkheid, dus je gaat gewoon hele rare dingen bedenken, ook en signalen die. Of ja, je ziet dat als signalen’.

Voor Mirjam en haar familie kwam de psychose als een klap. Ze wist niet wat haar overkwam en ze belandde in een crisis. Ze weet nog goed dat ze haar kantoor thuis vol hing met post-its en dat ze overal camera’s zag, ze woont op dat moment alleen. Toen Mirjam naar de huisartsenpost werd gebracht door haar familie wisten ze na onderzoek dat het om een psychose ging. Mirjam werd opgenomen. Dit was erg traumatisch voor haar omdat ze zich nog goed herinnerd dat ze in een hok werd geplaats met een matras, een verzwaard schort en een paar bekers water. Ze moest in bedwang gehouden worden terwijl ze van zichzelf helemaal geen agressief persoon is.

In het ziekenhuis kreeg Mirjam beterschapskaarten van naasten waar ze zich voor schaamde. Ze had niet het gevoel dat ze ziek was. Mirjam ziet haar psychose gevoeligheid niet als een ziekte of een stoornis. Het is toch wel. Altijd, heb ik het idee, het beeld, wat anderen ervan hebben. Iemand is psychisch ziek of gestoord. Ik zie het als mijn filter dat niet goed werkt en daar heb ik die medicatie voor nodig om daar een drempeltje voor te werpen, zeg maar, en ja, die gevoeligheid en kwetsbaarheid die heb ik.

Na de opname hersteld Mirjam. Ze krijgt nog twee keer een psychose, waarna ze sneller hersteld. Juist omdat ze de signalen deze keren beter zag aankomen en de hulpverlening op tijd kon inschakelen.

Mirjam ziet haar kwetsbarheid als een gevolg van stressvolle periodes. Waar een ander een burn-out krijgt, krijgt zij juist een psychose. Tegelijkertijd is het ook onberekenbaar. Soms herken je de signalen en verwacht je de psychose en blijft deze uit, en andere keer komt deze toch wel. Ze krijgt hierna nog vier keer een psychose.

Voor Mirjam is het slikken van medicatie belangrijk omdat ze het risico op een volgende crisis en psychose te groot vindt. Ook heeft ze een signaleringsplan. In het dagelijks leven ervaart ze veel steun van het ‘Peer Supported Open Dialogue team’ (POD) bij haar in de buurt. Juist omdat dit team van hulpverleners zo goed is in het maken van contact en het leggen van verbindingen in haar eigen netwerk waardoor ze de regie kan behouden. Het POD-team staat veel dichter bij de client en weet daardoor situaties ook goed in te schatten. Het POD-team kan 24/7 benaderd worden waardoor hulp en steun altijd dichtbij zijn. Ook haar man en haar moeder zijn belangrijk omdat ze met hen goed kan praten over dingen die nodig zijn.

In 2016 is Mirjam haar baan kwijtgeraakt wat altijd een belangrijk onderdeel was van haar leven. Ze doet nu vrijwilligerswerk en gebruikt daarbij haar eigen ervaringen om mensen te helpen in de psychiatrie. Dit geeft haar een fijn gevoel. Hoewel de druk en belastbaarheid van een baan in combinatie met het huishouden en het hebben van een gezin nu te veel is hoopt ze in de toekomst weer te werken in loondienst of voor een werkgever.  

Ze haalt veel voldoening uit haar vrijwilligerswerk waar ze gastvrouw is van de werkplaats en wandelgroepen begeleid. In haar vrije tijd is ze graag in de natuur en bezig met sporten. Dit geeft haar ontspanning en rust. Ze hoopt met haar verhaal te laten zien dat er prima met psychosegevoeligheid te leven valt. ‘Je hebt, je hebt gewoon een kwetsbaarheid en daar heeft iedereen en bij jou is dat toevallig dan psychotische gevoeligheid’.