Mirjam schaamde zich voor haar gedrag, maar weet ook dat ze er niets aan kon doen

 Nou, het heeft een hele grote. In het begin weet ik nog wel dat ik me heel erg schaamde en dat ik ook zoiets had van kreeg bijvoorbeeld een kaartje in het ziekenhuis van beter had ik zoiets had van ‘Beterschap? Ik ben toch niet ziek’, dus daar had ik wel heel erg daarbij. Maar door de jaren heen is het wel veranderd dat ik meer ik weet wel bij de laatste keer dat ik me nog wel steeds schaam voor mijn gedrag, maar dat ik ook weet, ja, dat het, dat het iets is waar ik niks aan kan doen. Ik heb daar helemaal geen invloed op. En dus ja, het is heel vervelend en dan of heel vervelend, het is wel echt een crisis wat je doormaakt dat wel, ja.

 Ja, ik noem het altijd psychose gevoeligheid zo heb ik het altijd de laatste jaar, in ieder geval wat sinds ik met POD in aanraking ben gekomen, zo noem ik het wel. Ik zie het niet als een ziekte, eigenlijk ook niet als een stoornis. Ik voel me eigenlijk niet psychiatrisch patiënt, maar dat is wel altijd het stigma wat erop zit. Het is toch wel. Altijd, heb ik het idee, het beeld, wat anderen ervan hebben. Iemand is psychisch ziek of gestoord of en ik denk wel dat er als je een psychose of de aanloopt daarna het is zo dat mijn filter werkt niet goed en daar heb ik die medicatie voor nodig en om daar een drempeltje voor op te werpen, zeg maar, en ja, die gevoeligheid heb ik en die kwetsbaarheid. En ja, ik vind het ook niet leuk als anderen zeggen van je bent ziek of nee, dat vind ik niet, vind ik niet prettig.

 Ja, ja, het is wel echt. Voor mij is het filter dat niet meer goed werkt en dat alles gewoon heel hard binnenkomt in de aanloop. En het is wel altijd dat het de eerste twee, drie keer dat het echt een burn-out was, dat er zoveel op mijn bordje kwam, dat ik een burn-out daarvan kreeg, wat doorsloeg in een psychose dus ja, waar een ander veel stress ervaart en een burn-out krijgt, ja, krijg ik een psychose en zo zie ik het eigenlijk maar terwijl je ook heel onberekenbaar is, je weet van tevoren ook wel niet altijd: ja, laat het wel door of slaat het niet door en je herkent het zelf niet altijd.

 Dus ik heb wel dat mijn omgeving, die herkent het nu meer dus en ik herken het zelf ook wel. De aanloop en ik ben wel in staat om op tijd hulp te vragen, maar dan gaat het zo snel, dan is het ook niet meer tegen te houden eigenlijk. Dus ik heb nu ook wel voor mezelf zoiets van: ja, ik slik die medicijnen gewoon en ik hou daaraan en ik ga er niet meer mee stoppen, want ik vind het risico op een herhaalde psychose en de crisis die daarbij hoort. Dat vind ik gewoon op dit moment te groot.