Mirjam voelde zich gesteund

Nou, Normaal gesproken wat toen in ieder geval was dat ik op de bank lag, half bewust en half buiten bewustzijn. Toen zaten we allemaal bij elkaar en toen vroeg mij: casemanager mag ik naast je komen zitten en toen, daar heb ik op kunnen reageren. Dus hij heeft ze ook gedaan en proberen contact te leggen. En vervolgens mijn eigen netwerk. Mijn eigen man zegt van: nou, misschien kun jij beter naast er gaan zitten en zo probeer je wel ja, contact blijven maken en daar is natuurlijk veel zachter of zo, dat voelt, dat voelt warm. Dus daar heb je gewoon goede, goede herinneringen aan. En ook toen ik in het ziekenhuis kwam, vanuit de ambulance, toen was ik helemaal ja, buiten herinner ik me het enige beeld. Wat ik me nog herinner is dat mijn casemanager langs de brancard liep en dat ze mij gerust probeerden te stellen of meeleefden van en die blikken. Dat onthoud je eigenlijk in die zin als positief. Maar zo’n separeer dat is gewoon heel ja, haast traumatisch achteraf gezien en ja, het pod dat ja, die zorg met die verbinding gewoon. Zij beginnen eigenlijk altijd een gesprek in een behandeling, met waar wil je het over hebben. Dus je houdt heel erg zelf de regie wordt eigenlijk altijd zonder oordeel en zonder diagnose te stellen of te hebben over diagnoses of ziektes of plaatjes of labels zeg maar wordt er open gesproken op basis van gelijkwaardigheid openheid en kwetsbaarheid? De verbindingen betrekken, het netwerk, wat ook heel belangrijk is, want je bent, als je een psychose hebt, krijgt of zo'n crisis doormaakt dan ben je gewoon niet alleen, ja, op dat moment ziek, want zo voelt het wel dat je op dat moment ziek bent. Daar maak je niet alleen mee, daar is heel je omgeving bij betrokken, ook mijn gezin, ja, natuurlijk heeft daar z'n weerslag heeft zijn weerslag op. Dus ja, en dan is die verbinding wel heel fijn om die te ervaren.