Mirjam heeft altijd veel gewerkt, maar wist niet dat ze rustiger aan moest doen

2003, 2004. Toen heb ik een opname van drie of zes, volgens mij zes-weken gehad. Toen ben ik, daarna weet ik niet hoelang dat geduurd heeft, maar ik denk een aantal maanden. Toen ben ik weer gaan re-integreren in werk. Ik had toen een tijdelijk contract, toen ben ik gaan re-integreren en toen ben ik. Vandaaruit werd mijn contract niet verlengd. Toen ben ik naar een andere werkgever ter vervanging van zwangerschapsverlof ben ik in andere werkgever gaan werken, parttime, minder uren. Ja, toen ben ik eigenlijk weer een beetje gewoon. Toen hielp dat. Toen ben ik gaan solliciteren, ergens anders gaan solliciteren, ben ik weer fulltime gaan werken. Door de tijd heen werd het allemaal wat rustiger, zeg maar, maar was ik me totaal eigenlijk nog niet zo bewust van, dan was ik mij nog helemaal niet bewust van triggers of vroege signalen of hoe dat ik mijn balans moest, dat ik die überhaupt moest zoeken. Ze zeiden toen ook nog van: als je voor je dertigste je eerste psychose krijgt, dan blijft het waarschijnlijk bij een psychose. Was toen de opvatting volgens mij nog, ik weet niet of dat nog zo is, dus ik had ook eigenlijk niet zo op gerekend dat daar nog een keer zou gebeuren. Daar had ik eigenlijk niet echt rekening mee gehouden. Maar ja, en toen kwam er in 2000, toen, toen ben ik ook met medicatie uiteindelijk gestopt, omdat het gewoon goed ging, dus die heb ik toen afgebouwd binnen het ziekenhuis. Altijd wel een overleg met psychiater en toen heb ik het in 2009 heb ik weer, was het weer zover dat ik een opname, een psychose kreeg. Ja.

En dat was dan ook druk.

Ja, dat was ook weer een burn-out zat ik bij vervolgens al derde werkgever of vierde? Ja, toen was ik in tussentijd twee keer gewisseld van werkgever.