Iedereen heeft zijn sterke kanten en zwaktes en Mirjam vindt dat we daar gewoon open over moeten kunnen praten

Dus ik was heel erg bang. Dus toen ben ik thuis komen te zitten, en elke keer als ik dan een ambulance hoorde, dacht ik: ze komen me ophalen. Dus dat was een hele nare tijd, en vanaf toen is het eigenlijk veel slechter met mij gegaan, vooral ook omdat ik geen hulp meer had en heel bang was dat ik gewoon opgehaald zou worden, opgenomen zou worden. En dat wilde ik niet, want ik vond het... Nou, ik wilde gewoon thuis zijn en niet in de psychiatrie belanden. En toen raakte ik vervolgens mijn baan kwijt. Mijn contract werd niet meer verlengd. Kwam ik helemaal thuis te zitten, en toen, ja, is het eigenlijk wel vrij snel helemaal bergafwaarts gegaan. Ik werd echt wel zwaar depressief, heb bijna een jaar binnen gezeten. Raakte mijn netwerk, mijn vrienden om mij heen, kwijt, en dan zag ik ook gewoon geen, geen hulp. En, als je verder wilt, moet je het zeggen, met vragen.

En in die tijd had ik wel veel crisis. Ik beschadigde mezelf veel, ik belandde veel op de spoedeisende hulp omdat mijn wonden gehecht moesten worden, maar kon mij altijd heel goed voordoen. En dan mocht ik altijd weer weg en werd ik eigenlijk niet in de gaten gehouden. En in die tijd was ik ook wel heel erg in de war. Combinatie, denk ik, van weg raken, dissociatieve klachten, maar ook de wereld heel anders ervaren. Stemmen die bleven, die ik bleef horen. Opdrachten die ik bleef krijgen, daar. Daarin.

En toen ben ik zelf op zoek gegaan naar informatie, terechtgekomen bij een lotgenotenorganisatie voor mensen die zichzelf beschadigen in […], en dat was voor mij wel een hele openbaring om erachter te komen van: joh, ik ben niet de enige die dat doet. Zijn eigenlijk ook...

 Allemaal hele normale mensen, en ik kwam ook achter van: goh, er is ook uit ellende te komen, zeg maar. Dus dat zij eruit gekomen zijn, misschien gaat mij dat ook wel lukken, en dat was mij nooit eigenlijk verteld. Alleen maar verteld: je moet maar niet gaan werken, je moet netjes je medicijnen slikken, ga maar wat vrijwilligerswerk doen, ga maar niet te veel doen. En ja, dit blijft altijd zo, zeg maar. Dus daarin is herstel niet nodig.

Dus ik dacht: daar gaat mijn leven, daar gaan al mijn dromen, mijn idealen, mijn plannen. Die werden mij afgenomen. En toen ik in contact kwam met lotgenoten en ervaringsdeskundigen, dacht ik van: jeetje, er is dus wél herstel mogelijk. En dat heeft mij wel een flinke boost gegeven.

Ik ben daarna vrij snel gaan werken als vrijwilliger. Daarna heb ik gevraagd bij een cliëntenorganisatie om daar als ervaringsdeskundige aan de slag te gaan. Ik dacht: jullie zijn gek, want ik ben hartstikke gek, en dan willen jullie dat ik trainingen ga geven? Maar juist daarom. En dat heeft me wel heel erg geholpen. Het contact met lotgenoten heeft me ook geholpen om erachter te komen: goh, wat heb ik nou eigenlijk? Wat is dan die diagnose? Mijn klachten beter leren begrijpen. Ook hulp vinden die beter bij mij past.