Judith vond het lastig dat haar man de kraamtijd anders beleefde dan zij

Ik was zelf nog die hele bevalling in mijn hoofd aan het verwerken, dus ik merkte daar ook nog verschil tussen mijn man en mij, die heel erg aan het genieten was van het kindje en oh, wat bijzonder en oh, wat mooi. Terwijl ikzelf nog heel erg behoefte had van oh, waar maar, weet je wel, leuk dat kind, maar ik heb een heel pijnlijk proces meegemaakt waar ik nog steeds, nou ja, die paniek van voelde. Wel, een paar keer dat ik ook echt ben gaan huilen toen ik er weer aan terugdacht, omdat ik dan die, die, nou ja, die paniek weer naar boven voelde komen, van dat moment. Nou ja, en, weet je wel, zo’n kraamweek, [lacht] je hebt stuwing, dus dat doet pijn. De hele onderkant moet nog weer gerepareerd worden, dat doet pijn. Weet je wel, allemaal fysieke kwaaltjes, complete moeheid, want ik had natuurlijk de week ervoor, dus de laatste week van de zwangerschap, niet goed geslapen. Dan, nou ja, de dag van de bevalling natuurlijk helemaal niet en een paar dagen daarna. Dus na twee weken ben ik ook echt een soort van compleet ingestort, omdat ik al twee weken niet sliep. Dus ik vond die eerste weken dus ook wel heel erg heftig, daarin. Nee, en vooral dat verschil tussen hoe wij dat ervaarden en dat hij daar zo gelukkig mee was en dat ik dan, ja, toch minder zo’n band had, behal… omdat ik ook nog bezig was met mezelf. En als ik dan tegen hem zei, ja, maar het doet, weet je wel, ik ervaar dit nu of ik voel dit nu. Dat ie zei: “Ja, maar we hebben dat kind toch.” Dus dat ik me daar dan ook meteen een soort van niet in begrepen voelde of dacht van, ja, waarom ben ik dan niet zo heel erg, voel ik die band niet meteen met dat kind. Maar dat is uiteindelijk ook helemaal goed gekomen.