Claudia werd onzeker van dat haar man de kraamweek zwaar vond; ze was opgelucht dat hij ziek bleek te zijn

Ehm, maar het was met name voor mijn man eh, de eerste dagen heel zwaar. Eh, sowieso de gebroken nachten waren voor hem heel zwaar en ook dat hij eh, overdag nog maar net z’n ontbijt weghad of de kraamzorg zette hem wel weer aan het werk en dan moest ‘ie weer een winkel in en dingen halen en zo, terwijl we dachten dat we best wel de dingen in huis hadden die we in huis moesten hebben. Wat achteraf ook best wel zo was. Het enige wat we niet zozeer hadden, was bijvoorbeeld een kolf en extra flesjes en zo. Omdat we niet zo … van tevoren nog niet wist hoe dat we het zouden … Hoe dat zou uitpakken. Ehm, en het was voor hem dus heel erg zwaar. En dat maakte mij heel onzeker, omdat ik zag dat hij het ook wel moeilijk vond met de baby. En ik dacht van, oh jee, hij vindt het gewoon helemaal niet leuk om vader te zijn. Nou, ons kind is op zondagochtend geboren zeg maar en eh, op donderdagmiddag werd mijn man gebeld door zijn specialist, ehm, dat … Nou ja, hij had twee weken daarvoor weer bloed laten prikken voor zijn ziekte van Crohn. En donderdag belde de specialist dus om te zeggen, dat die ontstekingswaarden weer veel te hoog waren. En toen vielen er heel veel kwartjes en heel veel puzzelstukjes vielen op hun plaats, omdat we allebei al doorhadden dat er iets was. Maar we wisten niet wat en we dachten blijkbaar ook al los van elkaar, straks vindt ‘ie dat kind helemaal niet leuk. Maar hij was dus gewoon weer ziek

……..

Mijn man was dus gewoon heel erg ziek eigenlijk al die tijd en achteraf gezien waren de eerste twee weken van … Of de eerste twee kraamweken eigenlijk waren verschrikkelijk. Ehm, het … Voor mij … In mijn herinnering is het net een soort van twee dingen, want ik had tegelijkertijd wel het geduld en de rust om die borstvoeding maar te doen en zo. En ook, ik voelde me heel sterk, eh, omdat op een gegeven moment mocht ik …Moest ik het eigenlijk helemaal in mijn eentje doen, ook ’s nachts en zo. Dus ik zei tegen hem: ga jij nou maar gewoon slapen, zorg dat je ’s nachts je uren pakt. En het kwam er op een gegeven moment gewoon op neer, dat ik de hele verzorging in mijn eentje deed. Maar op een bepaalde manier voelde ik me daardoor juist heel erg sterk, dat ik dat allemaal kon en het ook volhield

…….

Het was ook haast een opluchting van, je bent weer ziek. Dat klinkt heel gek, maar het was wel een opluchting omdat ik dus heel erg onzeker was van: wil hij dit kind wel? Maar dat was het dus helemaal niet. Hij was gewoon fysiek, ziek en hij kon dus niet eh, hij kon die zorg er gewoon eventjes niet d’r bij hebben. En dat was eigenlijk alleen maar een opluchting ook voor ons allebei. Dit … Het ligt niet aan het kind, het ligt niet aan dat wij nu een gezin zijn. Het ligt d’r aan dat jij ziek bent.