Tom vertelt over de palliatieve zorg voor zijn moeder

Poeh, hoe moet ik dat, nou ja die laatste, het laatste, kijk mijn moeder had toen al aangegeven van ik wel geen eh, dat was tijdens haar, dat was, ik wil geen extreme levensverlengingen toestanden hebben, dus sowieso was dat het al ge eh, nou ja geen reanimatie eh, en dat eh, ik vond dat ook uitstekend, vanuit eh, vanuit de huisarts daar, vanuit de instellingsarts, en de instelling zelf, zo van nou ja, hoe willen jullie het, hoe wil mem het, dus nou ja die was er aan een, nou de laatste, ze had al eh, was al een paar keer in het ziekenhuis geweest met uitdroging en moeilijk en nou ja dat waren ze in het ziekenhuis, maar ja, wel met haar dementie, dus dacht ik van ja, ze wisten van toeten noch blazen en nou ja die mensen waren ook druk, dus nou ja. En toen, nou ja volgens mij is ze toen in mei van 2010 is ze nog in het ziekenhuis geweest, omdat ze toen helemaal, nou ja, maar ik zeg maar dit doen we niet meer, dit heeft totaal geen enkele zin, dit is , het is een kasplantje dat nou ja in verse grond wordt gezet, maar ze wordt er helemaal niet beter van. Dus toen hebben we gezegd, nou als het nu weer, dan eh gaan we gewoon eh, ze mag geen pijn lijden, voor de rest dan eh nee dan waren de, nou ja als jullie het erover eens zijn, zijn wij het er ook over eens, vanuit de zorg. En toen op een gegeven moment werd ze, werd ze weer ziek en pijn met schoonmaken en met verschonen en zo piepte en kreunde ze, wat er aan de hand was weet ik niet maar, gewoon het lichaam deed allemaal pijn, nou ja toen is gewoon dan is eh, werd de dosis gewoon verhoogd, en zij nou op een gegeven moment nou ja dit zijn dosissen, nu wordt ze niet meer wakker. Nou ja, dat hebben we met zijn allen toen besloten, dat eh, dat was voor ons ook geen eh, daar zat geen moeilijke beslissing eh bij van oh jee dit, of oh jee dat, dat hadden we al lang uitgesproken van, dus was eh, nou ja toen was het ook, in het weekend was het toen klaar. Zo is, ja zo is mijn moeder overleden. Maar dat was voor mij, heb ik ook totaal geen enkele, heb ik ook naderhand geen enkele nou ja, je kunt er misschien vanuit een christelijk oogpunt of zo dat soort, maar dat was ook vanuit de zorginstelling en ook vanuit de huisarts. Het was puur van eh nou ja palliatieve sedatie. Maar ja dat was ook in aanloop van het eh, nou ja ik zeg, het was één grote glijdende schaal. En misschien dat het ook nog niet eens, dat het eh ook nog, op een gegeven moment ook dat, hoe harder die glijdt hoe sneller die glijdt. Dat eh, hoe sneller, hoe steiler die curve wordt, dus dat eh [...]

En hoe was dat om te moeten beslissen om daar toe over te gaan, palliatieve zorg.

Nou ja die beslissing die hadden wij al, nou laat ik het zo zeggen die, dat gesprek hadden wij al veel eerder gehad met die instelling met, wij als kinderen hadden geen enkele, was geen enkele discussie over, want mijn zusters zijn wel gelovig, maar ook, daar zat geen enkele, we gaan niet nog dat laatste restje leven eruit persen wat er in zit want ja dat, dat zien wij niet zo, en nee ik kan me ook niet voorstellen dat andere mensen dat wel zo, van eh, ja je moet dat met zorg en met overleg doen, en dat eh, dit was eh, hier zat geen enkele, dit was gewoon ja in leven houden om in leven te houden, en niet om omdat er nog een, omdat er nog leven in zat om het zo maar te zeggen. Dus dat was geen enkele, geen enkele, nou op een gegeven moment was het gewoon duidelijk dat dit eh, mijn moeder kreeg pijn, en niet een beetje van oh het doet me pijn in de knie, nee mijn moeder lag al een week ziek op bed, met dikke koorts en, en, en, het maakte niet uit, dat moest naar het ziekenhuis, en zou ze weer terugkomen nou dat was niet eh, dat was geen optie meer. Gingen we niet doen. En dat was ook heel duidelijk.

En ze had zelf ook al ooit aangegeven van ik wil niet lijden, of

Ja, maar dat, kijk dat is, ja dat moet je met ja meer met mijn zus maar dat wilde, nee mijn moeder was niet van het eh, niet vanuit haar geloof van ik wil niet eh, en ze was niet, het was niet eh, het was ook, en dan kun je nog een week pijn lijden, of je kunt zeggen met de middelen die we hebben, we maken er nu een mild einde aan. Ja dat klinkt een beetje kort door de bocht, maar ja, je snapt, het is nou wel duidelijk. Het is wel duidelijk hoe dit bedoeld wordt. Dus zo was het, en zo is het gebeurd, en dat heeft geen enkele, ik denk niet dat het bij mijn zusters een eh, het was heel fijn, het was heel eh, je kon er nu ook, je kon er nu ook gewoon bij aanwezig zijn. Van het is nu binnen nu en een paar uur jongens is het eh, blaast ze haar laatste adem uit, en dat was ook zo. En dat was, we waren met z'n drieën waren we erbij en dat was prachtig. Prima.