Gerda Havertong bad om de dood van haar moeder

Maar de omstandigheid waarin mijn moeder uiteindelijk verkeerde; ze lag in bed, ze kwam er niet meer uit, ze kon niet in de rolstoel zitten. Het was heel dramatisch, zoals haar geest en haar lichaam zich met elkaar vermengden. Er waren nog andere mensen met dementie, maar die hadden geen lichamelijke kwalen, zoals mijn moeder. [-]

Was je aan het bidden, dat je moeder dood gaat - echt daar waren we mee bezig. We hebben zo gebeden dat mijn moeder dood ging, ging opeens m'n vader. De sterkste man van de wereld. Ik heb mijn vader maar twee keer ziek meegemaakt, twee keer! De ene keer was ik een kleuter van vier en de andere keer was ik een vrouw, hier in Holland en mijn vader was er [-]; m'n vader was dood. Ik wist niet meer waar ik voor rouwde. Ik wist het niet meer. Ik wist niet meer of ik rouwde om het verlies van mijn vader of dat ik rouwde om het feit dat mijn moeder daar ligt en het totaal niet opslaat, niets weet, niks. Ik vind, dat zolang je met elkaar van gedachten kan wisselen, hoe miniem ook, dat dat een belangrijk gegeven is. Onzin, want dat is wat er gebeurt als je dementeert. Als je dementeer is het niet meer zinnig. Het is onzinnig, er is geen touw meer aan vast te knopen. En dan kan ik mijn moeder knuffelen en dan knuffelt ze me terug en dan zei ze, oh, ik dacht dat het m'n zusje was. Ik weet zeker dat mijn moeder dat niet allemaal zou willen zeggen. Ik weet het zeker. Ik gunde het haar zo dat het voorbij was.

Maar goed, het heeft niet lang geduurd. Het is te lang in mijn, in onze optiek. Ik heb gedaan wat ik moest doen, maar ik heb steeds gedacht, alleen de dood kan haar verlossen. En ik schaamde me niet om het te zeggen, dat ik bid dat mijn moeder dood gaat. Ik schaamde me daar niet voor, want het is eigenlijk niet goed, dat je bid, dat je moeder dood gaat, maar ik wilde dat ze verlost werd uit dat [-]. Ze sprak niet meer, ze staarde alleen af en toe als ze pijn had. Het was weinig mens, een hoopje mens lag daar. Dat was niet mijn moeder.