Tom beschrijft het ziekteproces van zijn moeder als een glijdende schaal

Nou ja dat is eigenlijk een soort van glijdende schaal geweest, nog twee jaar lang, twee en een half jaar lang, tot aan haar overlijden in 2010. En dat werd elke keer een beetje erger. Dus op het moment dat wij dachten van, nou we zitten weer goed met haar, met een volgende stap, was mijn moeder ons alweer een stap voor met het aftakelen van haar fysiek en haar geestelijke vermogens. Maar elke keer als we, als er wat, tenminste dat was mijn gevoel, elke keer als we wat hadden geregeld, en dat was, nou ja dat duurt altijd even, wat altijd wel goed ging, daar zit altijd wat tijd tussen. Maar elke keer als we dachten oh nou heb ik het weer even voor elkaar, was mijn moeder weer een stapje slechter, er moet nog, er moet weer wat bij. Dat was een beetje van we bleven achter de, nou en toen, toen ging mijn moeder naar een zorgcentrum, gewoon naar een zelfstandig, op zichzelf wonen maar wel met eten en al dat soort dingen. Maar toen ze daar een paar maanden zat had ik, nou ik had eigenlijk ook misschien wel naar een, een, iets meer zorgcentrum kunnen gaan. Dus het was elke, het liep elke keer, had ik het gevoel dat mijn moeder ons twee stappen voor was, maar gewoon puur omdat je, dingen niet zo snel kunt regelen. Maar ik denk als je nou dat inzicht hebt in die, ja misschien, elke keer werd het moeilijk, als je inzicht hebt in die glijdende schaal dat je zegt van oh in plaats van dat we nu een stap nemen waar we zo meteen zijn gaan we een stap nemen waar we over een half jaar denken dat we zijn. Dat, zo was het een beetje, mijn gevoel.