Ger heeft zijn carrière opgegeven om voor zijn vader te kunnen zorgen

Het is wel een dilemma, ik moet zeggen, dat is één van de grote dilemma's, als je besluit om zeg maar, om te gaan werken met je vader. Ik heb in die tijd ook wel een paar keer dus de kans gehad om ander werk te krijgen, dat heb ik dus niet gedaan. En nu, nu is dit aflopend, hè. Mijn pa die, die ja, ik denk dat het een half jaar duurt en dan zit 'ie in een verzorgingstehuis. En dan is het, ja, dan heb ik dus een paar keer het werk laten schieten, ander werk laten schieten voor dit en dat krijg je niet meer terug. Dus, ja, een klein offertje, een klein offertje is het misschien ook nog wel. Maar goed, dat zien we wel, dat zien we wel. Als dit allemaal achter de rug is en ik, ik krijg nieuw of ander werk of dat dan, of ik makkelijk ander en nieuw werk kan krijgen.

En wat vindt u zwaar aan het hele proces? Moeilijk?

[-] Wat ja, nou, ik zal maar even zeggen, wat me te binnen schiet, dat is bijvoorbeeld de status die je hebt als man. Ik verleg m'n werk naar zorg voor m'n vader. Achter een rolstoel aan lopen, door de straat, ja, eigenlijk zou ik moeten werken. Snap je? Eigenlijk zou ik moeten werken in een ziekenhuis of waar dan ook. Maar ja, dit is denk ik een status, die is lastig, denk ik ten opzichte van de maatschappij. Dat je hiervoor kiest al dan niet betaald, is toch anders dan werken in een ziekenhuis. En het is vrij solistisch wat je doet. Ook, ik werk ook, 's avonds werk ik ook behoorlijk solistisch en dit is ook solistisch. En dat is iets wat, ja, dat zou ik na vier jaar, is dat wel genoeg, zou ik maar zeggen. Ik heb wel behoefte in die zin aan meer in een teamverband te werken of met andere mensen werken.

Eigenlijk zet je vier jaar lang een carrière in de ijskast, dat kan niet anders. Dus dat, ik ben, ik ben niet carrière-minded, maar bijvoorbeeld het filmen staat wel in de ijskast nu, daardoor meer. Omdat het is, het is wel vermoeiend. Je kunt niet zeggen och dat doen we zo maar even. Nee, dat is het niet. Dat is het niet, als je twee uur lang op een sukkeldrafje achter een rolstoel aan moet om, om ja. Het is voor m'n pa af en toe een wereldreis, denk ik wel eens. Maar ja, dat ja, iedere dag hetzelfde, ja, dat is niet iets waarvan je zegt, nou, dat verrijkt het leven nou eens. Dan is werk natuurlijk veel interessanter, veel dynamischer. En dat heb ik wel gemerkt. Je staat wel vier jaar op een heel ander niveau in, ben je aan het werk. Ja, ik moet even denken aan die verstandelijk gehandicapten, die op bed liggen en die alleen maar een, nou ja, is dat werk? Ja, dat is werk. Maar voor een carrière of voor studie, dat laat je allemaal lopen. Dat is wel een ja, waar gaan we heen? Is dat nou een opoffering? Ja, eigenlijk ook niet, je krijgt er ook een heel ander stuk voor terug. Ik zou iedereen aanraden om een halve dag per week met z'n ouders te werken, echt. Ik denk dat dat wel, dat moet je gewoon doen.