Janny heeft zelf om medicatie voor haar man gevraagd

Ook werd aangereikt dat er medicijnen bestaan om de ziekte te vertragen, dat wist ik al, dat had ik gehoord van de dochter van een vriendin die in Frankrijk in de bejaardenzorg werkte. Die vertelde al ja, al enkele jaren geleden dat er medicijnen bestaan om de ziekte te vertragen, anders had ik het niet geweten dat het er was. En zodra ik dat merkte dacht ik dus van, oh dan moet ik zorgen dat m'n man die krijgt. En ja daarom heb ik steeds ook aangedrongen op, niet zozeer, zelf wist ik het wel al, ik herkende de ziekte omdat m'n schoonvader dezelfde verschijnselen vertoonde. En m'n kinderen wezen er ook op. Dus ja, wij kenden hem het beste dus wij zagen dat gebeuren en ik heb het aan den lijve ondervonden met het bedrijf. Maar ook wilde ik heel graag dat hij die medicijnen ging krijgen.

En door de arts van de geheugenpoli wordt het min of meer ontraden, want het geeft heel veel bijwerkingen, werd er bij verteld, maar het werkt maar bij één op de tien patiënten. En toen dacht ik, ja, nou ja, dan zal je net nummer tien zijn, maar als je het niet probeert kun je het niet weten. En bijwerkingen, ja dat hoeft ook niet altijd. Want de ene patiënt is veel gevoeliger dan de ander. Er was de keuze uit pillen of pleisters, huidpleisters, en toen heb ik daarvoor gekozen omdat ik dacht, dat wordt heel langzaamaan door de dag heen afgegeven, dus zorgt het ook voor minder bijwerkingen. En ja, vaak wordt het , protesteert de maagwand tegen medicijnen, dus dan heb je dat al niet. En wat blijkt, het werkt bij m'n man heel goed en van bijwerkingen is nauwelijks sprake. Dus ik ben heel blij dat ik dat zo heb doorgezet en dat je al niet op voorhand moet uitgaan van een situatie van, het zal toch wel niet helpen of je krijgt er vervelende dingen van, dat moet dan eerst maar blijken. Dat vind ik dus ook een verkeerde benadering. [-]. Er zijn wel pillen maar we geven ze niet.