Liselotte is gestopt met zelf informatie zoeken

Eerst ging ik heel veel googelen en dingen zoeken, terwijl ik weet dat als je googelt, heb je altijd het ergste van het ergste. Dus ik heb ook, ik ben ook gestopt met googelen. En momenteel heb ik zoiets van weet je, ik ga niet eens meer nadenken wat de oorzaak is. Ik ga gewoon naar de artsen. Ik heb last van mijn arm. Moet ik naar de neuroloog? Dan ga ik naar de neuroloog; die is daarin gespecialiseerd. Als die dan niks kan vinden, dan denk ik, ja, nou, dan weet ik het ook niet. Maar ik heb wel geprobeerd een antwoord te zoeken, net zoals met mijn longklachten. Dat de longarts dan zei: ja, we kunnen niks vinden. Als er wat is, bel maar. Want ja, het is allemaal nieuw; we weten het allemaal niet. Dan denk ik: ja, weet je, ik leef nog. Want als ik te veel vraagtekens overal ga zetten, ga ik mezelf gek maken. Want ze zien niks op de foto’s, ze zien niks in het bloed. Ja. Er is niks dan.