Vera Claire

In 1975 is Vera Claire 24 en bezig met haar studie psychologie als ze haar eerste psychotische ervaringen krijgt. Ze was bezig met een tentamen filosofie wat haar enorm fascineerde. Dit hield haar enorm bezig. Het hield haar zo bezig dat ze niet meer sliep. Terugblikkend zou ze deze ervaringen omschrijven als manisch.  Ik ging ook naar een feestje en durfde daar veel meer dan ik anders durfde.  Zonder die manische fase ben ik vrij onzeker of behoorlijk onzeker van mezelf en niet erg extravert zal ik maar zeggen. En nou, ik durfde toen ook al veel meer, gewoon het gesprek aan te gaan en dat was toen, herinner ik me van toen ook’ Ze had een enorme theorie bedacht die alle filosofische theorieën waarover ze had gelezen had in verband bracht. Ze was opgewonden en deelde haar bevindingen met haar toenmalige vriend en haar ouders.

Haar dokter adviseerde haar om even tot rust te komen op het platteland. Haar moeder bracht haar naar haar oom en tante. Onderweg was ze al aardig verward maar bij haar oom en tante sloeg ze door. Haar familie heeft toen op haar ingepraat om zichzelf op te laten nemen in het streekziekenhuis.

Vera Claire kan zich nog goed herinneren dat ze toen door de verpleging in een isoleercel werd gestopt en vastgebonden werd op bed. ‘En toen heb ik een slaapkuur gehad. Dus toen is een hele week eigenlijk uit mijn geheugen gewist behalve dan de keren dat ik naar de WC moest en onder toezicht van van iemand in de isoleer op een po stoel moest. En nou, vreselijk was een ontzettende behandeling.’ Hoewel de eerste nacht in de isoleercel een van de vreselijkste ervaringen uit haar leven is, is dit tegelijk ook een van de mooiste van haar leven. Ze weet nog goed hoe een van de gedichten die ze kent tot leven kwam met kleuren. ‘Het is als dromen met je ogen open, en dat is de mooiste droom die ik ooit heb gehad’

Tijdens haar 5 weken durende opname heeft ze een aantal gesprekken gehad met een psychiater waar ze zelf groot fan van was. Ze weet nog goed dat hij gek deed tegen haar ouders en de psychose weidde aan dingen die zij verkeerd hebben gedaan in de opvoeding van Vera Claire. Na haar opname moet Vera Claire de nazorg zelf organiseren en word ze kort hierna weer psychotisch. Ditmaal wordt ze doorverwezen naar een Socio therapeutische gemeenschap waar ze een jaar verblijft. Ze krijgt hier veel soorten therapie zowel voor haar als voor haar gezin. Terugblikkend ziet Vera Claire dat er veel op haar ouders werd gegooid wat ze nu erg kwalijk vindt. Destijds had ze hier minder moeite mee. Dat betekende namelijk dat het niet haar eigen schuld was dat dit gebeurt.

In de gemeenschap voelde Vera Claire zich erg op haar gemakt. Het was leuk om onderdeel te zijn van een groep en de therapieën waren erg fijn. In haar huis staan nog steeds beeldjes die ze destijds gemaakt heeft. Wat minder was, waren de patiëntenbesprekingen die gehouden werden zonder de patiënten erbij te betrekken en waar van alles op papier werd gezet. Ze heeft in deze tijd veel gehad aan haar ouders en vrienden die nooit gestopt zijn met haar steunen. Toch merkt Vera Claire dat hoewel ze veel steun heeft gekregen niemand in haar omgeving haar vraagt hoe het met haar is of hoe het is om in een inrichting te leven. ’Dan had ik de neiging had om op een tafel te gaan staan en te roepen: ik zit in het gekkenhuis praat erover, maar ik heb me keurig gedragen en niet dat gedaan, maar niemand durfde iets te vragen of te zeggen. Dus dan voel je al meteen dat stigma. Ja, dat is stigma voor mij. Ik vind het omgaan met het stigma vele malen zwaarder in mijn leven dan het af en toe in de war raken, af en toe psychotisch zijn. Hoewel het meestal geen rol speelt merkt Vera Claire in sommige groepen dat dat stigma weer naar boven komt. Dan voelt ze zich een kneus en is dat gevoel heel sterk.

Na haar opname besloot ze te stoppen met haar studie psychologie omdat ze met haar ervaring onzeker werd of ze wel een goede psycholoog zou kunnen zijn. Ze heeft daarna de pedagogische academie afgerond en 3 jaar voor de klas gestaan. Ze heeft daarna met veel plezier gewerkt als secretaresse in de jeugdhulpverlening. Ook heeft ze gewerkt als receptioniste en als helpdeskmedewerker om telefonisch advies te geven aan mensen met gezondheidsproblemen over uitkeringen en sociale zekerheid, iets dat ze in haar pensioen nog steeds doet.

In haar leven heeft ze nog twee keer een psychose gehad, zowel als in haar meest recente ervaring erg veel last van depressieve klachten. De medicatie die ze nu slikt hoopt ze nog lang te kunnen houden omdat het geen bijwerkingen geeft. Vera Claire woont in een stad in Nederland en probeert een gezond leven te leiden door veel te bewegen en gezond te eten. Ze eet graag buiten de deur en spreekt veel af met mensen. Ze denkt erover na om weer te beginnen met vrijwilligerswerk.