Zelfs als ik naar de wc moest was er toezicht, vertelt Vera Claire

Nee, nou, de eerste keer, ik studeerde en ik was bezig met een filosofie tentamen en dat fascineerde me en dat hield me enorm bezig en toen sliep ik niet meer. Ik ging naar de huisarts en die zei: je moet even tot rust komen op het platteland. Toen heeft mijn moeder me naar een tante en oom gebracht, die niet in […] woonde. Ik woonde in […] en ik sloeg daar helemaal door. Eigenlijk was ik onderweg, eigenlijk was ik, was ik al in de war en ik sloeg door. En toen hebben ze op me ingepraat zodat ik zogenaamd vrijwillig zou worden opgenomen. En toen ben ik naar het streekziekenhuis gegaan. Uiteindelijk, ja, het is veel uitgebreider dan wat ik allemaal nu vertel, maar dat doet er niet toe en daar ben ik dacht ik van dat ik door een deur heen mocht. Ik wist niet dat ik daar niet door mocht. En toen ben ik opgepakt en met door een aantal verplegers in een isoleercel gestopt en vastgebonden op een bed. En toen heb ik een slaapkuur gehad. Dus toen is een hele week eigenlijk uit mijn geheugen gewist behalve dan de keren dat ik naar de wc moest en onder toezicht van een van iemand in de isoleer op een po stoel moest. En nou, vreselijk was een ontzettende behandeling. En meestal, als ik eruit kom, dat was toen ook al, dan ben ik nog manisch en toen heb ik eigenlijk wel een goeie tijd weer gehad. Toen mocht de deur van de isoleercel open en toen langzamerhand mocht ik naar de open afdeling.