Onze taal leert ons dat psychische problemen iets zijn om je voor te schamen, zegt Vera Claire

Nee, ik denk dat ik het ik heb, ik ben, ik ben als kind gepest en daar heb ik dat zelfde mee, datzelfde patroon meegemaakt: op de lagere school, op de middelbare school, op de padvinderij eerst gepest worden en dan respect verdienen en een plaats in de klas of in de groep verdienen. Dus het is niet nieuw. Maar en nou ja, waar ik het aan merk, bijvoorbeeld waar ik het heel erg aan merkte, voor het eerst toen ik voor het eerst psychotisch was geweest, aan de taal dat het de taal is vergeven van gek, idioot, die loopt met molentjes die moet nodig opgenomen worden. Ja, maar die spoort ook niet. En nou ja, en op de radio, op de televisie, in de kranten, overal en in het gewone spraakgebruik als je gek bent geweest of gek bent, dan is er iets echt helemaal niet. Oké met jou dus dat die taal is en ik heb natuurlijk psychologie gestudeerd, dus ik heb ook waarschijnlijk toch geïnternaliseerd en ook al tijdens gewoon mijn jeugdjaren van dat dat gekte en psychische problemen, dat dat iets is om je voor te schamen, dat het iets is wat niet oké is, wat je minder maakt dan andere, veel te erg misschien hoor, want ik wil best zeggen dat dat er ook een stuk aan mezelf en aan mijn eigen insteek ligt. Maar zo ligt het voor mij wel.