Vera Claire heeft altijd het gevoel gehad dat ze haar ervaringen wilt delen met anderen

Nee, ik denk, ik ben als kind gepest en daar heb ik datzelfde mee, datzelfde patroon meegemaakt: op de lagere school, op de middelbare school, op de padvinderij. Eerst gepest worden en dan respect verdienen en een plaats in de klas of in de groep verdienen. Dus het is niet nieuw. Maar en nou ja, waar ik het aan merk, bijvoorbeeld waar ik het heel erg aan merkte, voor het eerst toen ik voor het eerst psychotisch was geweest. Aan de taal dat het de taal is vergeven van gek, idioot, die loopt met molentjes die moet nodig opgenomen worden. Ja, maar die spoort ook niet. En nou ja, en op de radio, op de televisie, in de kranten, overal en in het gewone spraakgebruik als je gek bent geweest of gek bent, dan is er iets echt helemaal niet. Oké met jou dus dat die taal is en ik heb natuurlijk psychologie gestudeerd, dus ik heb ook waarschijnlijk toch geïnternaliseerd en ook al tijdens gewoon mijn jeugdjaren van dat dat gekte en psychische problemen, dat dat iets is om je voor te schamen, dat het iets is wat niet oké is, wat je minder maakt dan andere, veel te erg misschien hoor, want ik wil best zeggen dat dat er ook een stuk aan mezelf en aan mijn eigen insteek ligt. Maar zo ligt het voor mij wel.

Ja, ja, ja, gelukkig heel ja, want ik heb dus diverse banen gehad en nadat ik een tijdje had meegedraaid en ook met ook vertellen van mijn psychiatrische achtergrond, ben ik toch overal geaccepteerd en gewaardeerd, heel erg gewaardeerd. Dus ik heb zeker, ja, zeker, en dan zijn er ook hele periodes dat ik dat, dat dat gevoel van wat is er dan toch MIS met mij, dat ik, dat dat dan geen rol speelt?

Ja, ja, ik heb altijd, vanaf het allereerste begin, het willen delen en er ook over willen praten, ook toen ik terugkwam in mijn vriendengroep nadat ik voor de eerste keer in de war was geweest. Ik voel het al zoiets wat ja, wat bij me hoort, wat me, wat onderdeel uitmaakt, van wie ik ben, of ik het nou leuk vind of niet, maar het is zo echt helemaal wie ik ben, dat ik. Ik wil dat ook zo snel mogelijk delen en erover vertellen en over het gesprek aangaan, maar ook misschien wel om aan te tonen van het is wel gebeurd, maar ik, ik ben ook aanspreekbaar en ik ben iemand die respect verdient ondanks dat.

Ja, ja. Ze was wel nieuwsgierig en ik heb haar verteld dat ik rond mijn 30ste slaapproblemen had en was doorgedraaid zeg maar. En dat vond ze wel goed om te weten, dat heeft ze verder toen heel netjes, op eigen initiatief heeft ze dat niet in het dossier gezet. Maar wel geschreven in dat dossier, digitaal, dat ik wat verteld heb over m’n leven en dat dat goed is dat ze dat nu weet, zonder het te vermelden. Ja, dat is wel mooi. Ja, het is met die fysieke beperkingen wel makkelijk, daar doe ik nooit moeilijk over, vertel ik tegen iedereen die het wil weten. Maar dit is toch anders op de één of andere manier, zelfs na je 50ste nog, zelfs met zo’n tekort aan docenten. Ha, dat is eigenlijk bizar toch, hoe dat werkt.