Tinus hield van prikkels, maar die moest hij nu juist vermijden

Ja, nou, dat is echt een zware dobber. Dan zeggen ze ook echt letterlijk: jij kan niet fulltime gaan werken en je moet echt weinig prikkels, je moet werk vinden met weinig prikkels. Dan krijg je dat te horen en denk je: weinig prikkels, hè? Ik houd van prikkels, ik wil reuring, ik wil chaos, ha. En dan ga je eerst helemaal ontkennen en dan slik je niks. Nou, dat gaat helemaal mis en dan ... Ja, dat is echt heel heftig. O, o, o. Ja.

 Ja, dat is er nooit. Dat zeg ik nou wel, maar dat is een ... Ook dat, ik dacht vroeger ook van, ik ga het steeds beter accepteren, in zo’n rechte lijn, maar dat is een soort net zo fluïde als alles. Net als dat ik nu dacht van: nou, zet die camera maar uit. Terwijl toen ik die afspraak maakte ik dacht van: o ja, dat is goed, daar werk ik wel aan mee. En dat is echt ... Maar in ieder geval helpt wat leeftijd wel en wat ..., dan krijg je sowieso wat meer reflectie, wat zelfreflectie en dan ga je ook meer met mensen erover praten, mensen die je goed kent. Ik heb een vriendenclubje van wat vrienden en wat vriendinnen, die kennen mij al 35 jaar. Dus dan heb je het over het leven en hoe dat allemaal zo loopt. En daar komt dan acceptatie bij kijken. Maar als ik nu me ziek zou moeten melden en slaapproblemen zou krijgen en weer vaker naar een psychiatrisch ziekenhuis, dan zou ik weer enorm terugvallen in een soort van, o [kreunend], dat ik het helemaal niet zo accepteer, dat ik denk van: o god, heb ik dit? Nu heb ik het best op de rit met alles, behalve financieel trouwens, we staan een beetje rood. Maar los daarvan, dan kan je ook wel wat hebben, dan ben je ook wat geneigd het te accepteren. Ja.