Nico liet een second opinion doen

Toen we het hoorden dat het honderd procent Alzheimer was, wou ik daar het een en ander van weten. En mijn vrouw is helemaal dichtgeslagen. Het is of haar stoelpoten onder de stoel werden afgezaagd, dus die was helemaal van de kaart. Dus ik wou iets meer daarover weten van wat nu. Toen kreeg ik als antwoord van deze neuroloog van, u heeft internet? Ja. Als u nou alles erover wilt weten, kunt u het daar opzoeken, terwijl hij al op z'n horloge stond te kijken van, de volgende staat alweer te wachten. Dat schoot bij mij eigenlijk in het verkeerde keelgat.

Ja, dat kan ik me voorstellen.

Ik ben ook direct weggegaan. We hebben volgens mij de arts niet eens meer gedag gezegd. Ik heb in de hal van het ziekenhuis onze huisarts opgebeld, waar mijn vrouw vroeger ook al heeft gewerkt in de huishouding. Dus die kenden we heel erg goed. Die heeft gevraagd, zeg, waar ben je nou. Ik zeg, nou, ik sta nu in de hal van het ziekenhuis. Hij zegt, kan je binnen tien minuten hier zijn. Daar hebben we het verhaal helemaal verteld. Nou, hij liet zich daar eigenlijk niet zo erg over uit, logisch. Hij zei, maar we kunnen een second opinion doen, in een [universitair ziekenhuis]. Ik zeg, dat is goed. Zegt hij, dat regel ik allemaal en dan krijg je vanzelf bericht van hen. Dat duurde nog geen veertien dagen. Kregen we de oproep al. Bij een neuroloog daar. We kwamen binnen, dat klikte met mijn vrouw en de neuroloog in één keer.

Ja, dat is fijn.

Ook een heel jong vrouwtje, maar het klikte. Wat mij heel erg opviel, dat als zij met mijn vrouw aan het praten was, dat zij mijn vrouw ook recht aankeek en mij er een beetje buiten liet. Alleen als ze bepaalde vragen had, waar mijn vrouw geen antwoord op kon geven, keek ze mij aan. Toen dacht ik meteen, kijk nu weten we ook om wie het gaat. Ik ben geen patiënt. Dat was zij. Er werden dan ook weer testjes gedaan en er werd een scan gemaakt, een MRI scan. En bij het volgende consult werd er eigenlijk bevestigd dat het wel de ziekte van Alzheimer was en dat deze intussen wel onomkeerbaar was. Ja, en toen begon het. Toen begon eigenlijk het proces.

En wat deed dat met u toen u dat zo hoorde?

Ik dacht dat ik door de grond heen zakte. Ergens wist ik dat dat het misschien wel kon zijn, maar ik had een hele grote hoop dat het toch iets anders zou zijn bij die second opinion. Maar dat werd dus niet bevestigd.