Bij Samira was er te weinig samenwerking binnen het revalidatietraject.

Interviewer: "En het revalidatieprogramma hoe denk kijk je daarop terug?"

Samira: Oh, dat was echt een warm bad toen ik daar kwam. Dat ik dacht: o, jeetje, wat een hoop mensen die mee willen kijken op al die gebieden en wat fijn dat dat er is en dat ik daar nog aan mee mag doen. En na een paar dagen of na een paar weken dacht ik: oh dit zijn te veel mensen die met me meekijken en met me meedoen. Want dan spreek ik bij de één A af en bij de ander B en bij de één is dat misschien drie maaltijden eten en bij de ander is dat de rustmomenten en bij de ander is dat sporten. Maar dat moest een soort van in één mens gegoten worden. En dat moest ik dan zelf doen. Terwijl dan was ik alweer vergeten wat die ander gezegd had. Dus daar heeft m’n cognitieve beperking wel denk ik ook weer weinig zicht aan hun gegeven. En nu weet ik dat, dus kan ik dan beter verwoorden, dus dat heb ik daar wel geleerd bij logopedie hoe dat zit met die cognitieve klachten. Maar dat is echt iets wat je van jezelf moet weten, want als je het niet weet, dan kun je het de ander ook niet vertellen.