Monique

Monique is opgegroeid in een dorp in Nederland. Haar moeder is als ze jong is lange tijd opgenomen vanwege een depressie. Naarmate ze ouder wordt merkt ze dat er weinig wordt gecommuniceerd in haar gezin en krijgt ze het gevoel dat ze niet zo goed in het gezin en het dorp past. Als ze gaat studeren in de stad verwijdert ze nog verder van haar ouders.

 In 2003 wordt Monique na een snelle bevalling moeder van een zoon.  In de kraamtijd voelt ze zich er alleen voor staan en is ze onzeker over het moederschap slaapt ze weinig en het is heel heet door een hittegolf. Monique heeft magische gedachtes en geeft betekenis aan voorwerpen. ‘Dat was, denk ik, ook van: ja, hoe, hoe voed ik een kind op? Welk voorbeeld heb ik dan gehad? En dat is denk ik, een beetje uit de hand gelopen zeg maar dus daar kwam een soort, ja, een waan systeem, kun je het wel noemen, waarbij ik ja, allerlei gedachten had die ik op ja, ook achteraf nog niet heel erg onzinnig vond. Het ging over de gemeenschap die nodig is om een kind goed groot te brengen.,

 Nadat de kraamverzorging haar en haar man verlaat, merkt ze dat de gedachten die ze had niet ‘normaal’ waren. Vanuit haar werk herkende ze de gedachtes als kenmerken van een mogelijke kraambedpsychose. Zo gaf ze betekenissen aan verschillende gedachtes en legde ze verbanden tussen voorwerpen. Een paperclip betekende bijvoorbeeld verbinding. Ze ervaarde deze gedachtes als plezierig omdat ze toch wel nieuwsgierig werd naar alle nieuwe inzichten. In de nacht rustte ze wel maar sliep ze niet meer en maakte ze bijvoorbeeld het huis schoon. Haar man begon zich daar steeds meer zorgen over te maken. Toch ging de opvoeding van haar zoon goed. ‘Bij mij was de psychose juist gericht op wel een verbinding met mijn zoon. En nou ja, het meest extreme is dan dat ook uiteindelijk de gedachte had van: nou ja, mijn zoon is een soort van de Messias en dan ben ik dus de moeder van de Messias en zo. Maar ik wist zelf wel van nou, waarschijnlijk is dat niet helemaal waar, maar meer symbolisch, is het dan misschien toch een beetje waar? Dus nou ja, zo waren die gedachtegangen’.

Als de hulpverleners langskomen merkt Monique dat ze haar psychotische verschijnselen verkeerd begrijpen. Zo zei ze tegen de hulpverleners dat ze niet het duister in wilde waarmee ze doelde op nog meer wegzakken in de psychose. De hulpverlening interpreteerde dit vervolgens als ‘weet het verschil tussen licht en donker niet’. ‘Ja, dus ze snapten natuurlijk prima wat er aan de hand was, maar ik had zelf achteraf dacht ik van nou ja, als ze me hadden ondersteund om bij de realiteit te blijven, dan was misschien die randpsychose ja ook weer vervaagd. Dit onbegrip zorgde voor Monique eigenlijk alleen maar voor meer stress en onzekerheid.

Tijdens haar opname, in een onvriendelijke omgeving, voelt Monique zich eenzaam en vervreemd. Ze was de enige moeder op de afdeling en ze zag haar zoon iedere dag maar kort. De psychose duurt slechts een paar dagen.

Twaalf jaar later krijgt ze op vakantie nog een korte psychose. Haar vrienden bellen de crisisdienst die medicatie geven, vrienden blijven bij haar om over haar te waken. De psychose ebt vrij snel weer weg. ‘En toen is die psychose weggeëbd dus die heeft toen drie dagen ongeveer geduurd en dat was voor mij een heel prettige ervaring, omdat mij niet alles uit handen werd genomen’. Haar derde psychose krijgt ze in 2018 als ze een psychosecongres organiseert en opgaat in de psychoseleer. Ook deze is kort en Monique functioneert kort daarna alweer goed. Voor Monique hebben haar psychoses duidelijke thema’s en aanleidingen zoals de zoektocht naar verbinding, goed kwaad en leven en dood.

Monique wil met haar ervaringen laten zien dat je op verschillende manieren psychosegevoelig kunt zijn, dat je leven lang medicatie slikken niet het enige vooruitzicht is, en dat je ook prima kan functioneren met psychosegevoeligheid. Ze heeft een uitdagende fulltimebaan als ambtenaar. Ze slikt geen medicatie en hoeft haar leven niet in te laten perken door haar psychosegevoeligheid. ‘Dus waarom ik aan dit onderzoek deelneem omdat ik denk dat er soms een veel te negatief beeld is over psychose en ook dat het te veel het idee is dat dat altijd een blijvend probleem is, of een blijvende handicap of een iets waar je altijd last van zou kunnen hebben of iets aan overhoudt of zo. Ik denk dus ook dat het heel belangrijk is om mensen niet die negatieve boodschappen te geven, want dat is wat me eigenlijk nog het meeste heeft belemmerd.’