Bij de vrouw van Nico kwam de vrolijkheid terug

Nou, de eerste week natuurlijk heel verdrietig. Waarom moet ik weg, waarom moet ik daar naartoe, want ze wou maar naar d'r werk toe. Ja. Maar op een gegeven moment ging ze toch wel inzien de veiligheid voor haar. Enkel nu moest ze gaan communiceren met andere mensen, die ze nooit had gezien. Nou, een gewenning met de mensen van Alzheimer is er niet meer. Wat weg is, komt niet meer terug. Andere gezichten, die plaatjes kunnen ze niet meer maken. Klaar. Maar ze had wel iets te doen. Ze werd overal bij betrokken, ze kregen daar gymnastiek, ze kregen daar tennis, ging op handbal, ja. Daar blonk ze in uit. Ze heeft nog nooit aan, ja, vroeger, toen ze nog heel jong was, heeft ze aan sport gedaan en daarna nooit meer. Nu is ineens sport en alles is voor d'r sport en nog eens sport. En dat hoorde ik daar op de dagopvang ook van nou, Henny heeft zich weer goed laten zien. Die heeft zelfs die mannen ingemaakt met handbal. Ja. En dan ging ik d'r wel eens ophalen als ik in de buurt was, nam ik d'r zelf mee naar huis toe en dan kreeg ik vanzelf wel te horen van de anderen van, nou, Henny heeft weer goed d'r best gedaan hoor. Die heeft weer gewonnen. En zij lachen, vrolijk. Toen kwam de vrolijkheid in mijn vrouw weer terug.