Nico heeft last van een schuldgevoel

Dan kom ik eigenlijk op het volgende punt, dat is schuldgevoelens, hè. Iedereen, iedereen met een dementerende vrouw of man en je hebt haar er achtergelaten, dan krijg je schuldgevoelens, tenminste ik wel. Voordat haar opname in het verpleeghuis, was ze nog voor mijn ogen, nog redelijk goed. Tot op het eerste moment dat ik haar over de drempel zette van een verpleeghuis en de deur ging dicht. Sindsdien en het klopt ook wel, is het bergafwaarts gegaan. En dat is tot nu aan toe nooit meer goed gekomen. [-] En dan zeggen anderen, weer anderen, ja, maar thuis kon het ook niet. Ja, daar heb ik toch niks aan. [-] Dat schuldgevoel blijft. Ik heb gezorgd, ja, dat zij daar naartoe moest. Ja, zeggen anderen ook weer, jij hebt haar die ziekte niet gegeven. [-] Dan kun je nagaan hoeveel mensen er eigenlijk buiten staan. Dat zijn allemaal antwoorden waar ik eventjes niets mee kan. Op dat moment had ik opgevangen moeten worden. En dat geldt voor, voor iedereen, die daarmee te maken krijgt.

Dat schuldgevoel?

Op dat moment dat er inderdaad een naaste van je in een verpleeghuis terecht komt, moet je ondersteuning hebben. Ik weet zelf ook wel dat het thuis niet meer ging. Dat het leef-, dat had d'r dood geworden hier. Dat weet ik. Ja. En dat ze dan op een gegeven moment naar een instelling moest, waar ze wel haar honderd procent verzorging krijgt, dat weet ik ook. Maar je blijft wel met het dilemma zitten van, ik heb gezorgd dat ze daar kwam. En dat ze daar op d'r plek, niet op d'r plek is, is mijn schuld. Hoe onredelijk het ook klinkt. En daar blijf je mee zitten. En vooral als je ziet dat ze naderhand ook nog zo achteruit gaat in alles en dat ze daar pas gaat lopen zoeken. En dat ze daar gedrag, dat d'r gedrag heel anders wordt naar iedereen, wat ze thuis niet had. [-]

En heeft u een beetje het [-], u had, heeft of had het idee van, dat komt door mij.

Ja, zij heeft zichzelf daar niet naartoe gebracht. Dat heb, dat heb ik gedaan. Ik heb ook gezorgd dat ze daar ingeschreven staat en stond.