Alies over de verwerking van het overlijden van haar moeder

En hoe heb je het verlies van je moeder verwerkt?

Daar ben ik volgens mij wel een beetje mee bezig nog. [-] Je denkt gewoon over heel veel dingen na: hoe het is verlopen en eigenlijk vanaf dat mijn vader ziek werd. Gewoon hoe het allemaal is gegaan en hoe je het hebt proberen te regelen allemaal. [-] Maar op zich is het natuurlijk normaal. Iemand die is tachtig geweest, zo ziek, dus op zich is het prima dat ze er niet meer is. Dat komt denk ik omdat je zelf ouder wordt, je familie wordt steeds minder. Er valt gewoon heel veel weg en dat vind ik gewoon wel een beetje van. Dan denk je van nou, een paar jaar terug - inmiddels dan wel zes jaar terug - toen zaten we nog bij mijn ouders achter met een verjaardagsfeestje. Toen was er nog een hele ploeg. Dat is maar zes jaar tijd. En zoveel mensen zijn er al niet meer. Het is wel normaal, maar toch is het wel zo hè. Denk je van nou al die, ja. [-]. Al die familie dat is dan. Ja dan ben je op een gegeven moment zelf die generatie. Dan heb je niks meer boven je, dat vind ik op zich dan wel [-]. Dat zijn wel van die dingen waar je dan eens even over nadenkt. Maar verder dat mijn ouders er op zich niet meer zijn dat is wel kaal, maar ik heb daar wel vrede mee. Ja, ze waren oud en op. En je gaat ergens aan dood. Zo is het gewoon.

Je bent er nog mee bezig hè, doordat je er veel over nadenkt. Wat zijn die momenten dat je er over nadenkt? Wanneer doet zich dat voor?

Momenten dat je soms even rust hebt, tijd er hebt voor. Of dat je er soms eens iets over leest of zo.