De moeder van Alies kreeg een gevoel van eigenwaarde op de dagopvang

Toen ben ik bij haar, met haar wezen kijken daar bij [zorggroep], dat is dan die huiskamersituatie, zeg maar. En ik kwam daar en ik dacht oh, vreselijk hè. Maar wonder boven wonder voelde mijn moeder zich daar helemaal op haar plek. Maar niet in de zin van, van bewoonster, maar meer van verzorger, aanbieder. Ze voelde zich helemaal verpleegkundige daar. Dus ze begon te helpen met eten geven en met, nou met koffie zetten, en nou ja, al dat soort dingen. Of koffie rondbrengen, ik weet niet precies, ze had het ook steeds weer, ik moet straks weer naar mijn werk. En dat, nou ja, als onze kinderen dan mee waren, dan moesten die daar wel wat om lachen. En dan werd ze een beetje pissig daarover, zo van, ja, dat was haar werk dan. En op zich het klopte natuurlijk niet, maar het was wel, nou het gaf haar wel een gevoel van eigenwaarde weer. Dus op zich was dat toen prima. En ik merkte wel dat zij zich daar gelijk goed voelde. Dus dat voel je wel als iemand, alleen ja wel in de zin van nou ik ga voor deze mensen zorgen hè. Zo, nou ja, dat was prima. Op zich maakt het niet zo veel uit hoe iemand dat dan ziet, dat is daar ook heel goed opgepikt. Dus wat dat betreft, nou ja, en toen. Dan is het voor jezelf ook makkelijker, als je denkt van, iemand heeft in elk geval een heel gedeelte van de dag een besteding waar die zich prettig bij voelt. Hè, dan is dat, nou ja, dan is dat voor ons ook makkelijker.