Elly E. heeft haar man van de dagopvang gehaald vanwege de ruzies
En op een gegeven moment waren we dus weer in het [ziekenhuis] en toen adviseerden ze ons om dagopvang te zoeken. Nou, dat vond 'ie prima. Nou, ik was blij, mijn dochter was blij. Dan heb ik tenminste wat meer ruimte, dacht ik, dan kan ik overdag wat meer bijtanken. Maar toen we weer thuis waren [lacht] toen zei hij, ja, maar als je maar niet denkt dat ik naar een dagopvang ga, want ik ben niet gek. Ik mankeer niks. Ze zeggen wel dat ik Alzheimer heb, maar nee hoor, dat heb ik niet. Dus dat was heel moeilijk. Ik heb toch een dagopvang gevonden voor jong dementerenden. En daar zijn we gaan kijken, dat beviel ons eigenlijk wel. Toen zijn we een keer met mijn man er naartoe gegaan, mijn dochter, en mijn man en ik. Nou, hij vond het ook wel leuk, maar ja. Maar goed, een paar weken later konden wij daar al terecht en hij was heel boos, toen hij daar naartoe moest. En ik had natuurlijk een verschrikkelijke dag toen hij weg was, maar op zich, ja, was ook wel een beetje een opluchting. Eventjes niks. Maar ja, toen kwam hij thuis en het was helemaal mis. Hij wou er echt niet meer naartoe, het was ja, dagen ruzie. Want hij wou er echt niet naartoe. En hij had het koud, hij, ja, ze zeggen, ja, die doen daar van alles, maar dat kan ik niet. Hij kon niks, heel weinig met z'n handen. Dus hij kon geen handenarbeid doen. Het wandelen ging moeilijk. Ja, en hij zat daar eigenlijk maar een beetje te zitten. Maar ja, ik dacht, over een paar dagen dan is dat wel weer gezakt en dan gaat 'ie weer erheen. Maar het het ging dus echt niet. Hij was zo boos, ja, ik dacht, dat is het ook niet waard, hè, ik ga niet de hele dag ruzie maken omdat hij naar die dagopvang moet.