Ik heb jarenlang mijn psychose verborgen gehouden, tot mijn directeur vertelde over zijn psychische kwetsbaarheden, vertelt Clara

Ja, dat ja, dat kan ik je echt goed vertellen, dat dat het is eigenlijk begonnen met in twee, 2010 kwam bij ons de eerste ervaringsdeskundige werken. Daar […]. Dus wat dat betreft heb ik wel een vooruitstrevende werkgever en ik weet nog dat gesprek met haar. Ik werkte toen voor een FACT-team en ik had dat gesprek met haar en zij, zij had ook een psychose meegemaakt en verslaving en weet ik het allemaal. En toen had ik na dat gesprek met haar wel een soort realisatie. Toen dacht ik, ja, wat is het eigenlijk gek, zij wordt er juist op aangenomen op die ervaringskennis hè, het moet, het moet eigenlijk op haar CV want anders kun je geen ervaringsdeskundige worden. Dus zij krijgt haar baan daardoor en ik moet het wegmaken en dat dat was voor mij een soort eerste besef van. Dat is raar eigenlijk dat dat dat je als zorgprofessional juist, ja, die ervaring weg moet maken en moet doen alsof ze er niet zijn en dan de ervaringsdeskundige dankzij die ervaring een baan krijgt. Dus dat zat voor mij spanningsveld maar ja, ik wist niet wat ik daarmee moest. Ik dacht nou, ja, gek eigenlijk, maar ja, je leeft gewoon door en toen was er een studiemiddag in 2015 is dat geweest en die werd geopend door een collega van mij, een psychiater die toen ook directeur was van onze divisie. […] vindt ie niet erg dat ik hem noem? Dat is je wel aangewend en die opende die die middag en tot mijn grote verbazing sprak hij zelf op een geven moment over zijn eigen kwetsbaarheid en zei-die: dat dat ie zelf had geleden onder depressies en dat zijn familie psychose voor kwam en dat die, ja, dat die eigenlijk wilde stoppen met doen alsof, alsof, ja, hulpverleners onschendbaar zijn, maar dat ja, hulpverleners ook gewone mensen zijn met kracht en kwetsbaarheid en dat die daar een soort voor beeld functie in wilde hebben. En ik weet nog dat ik zat in het publiek, dat gewoon op een stoeltje te luisteren. En ja, ik, ja, ik weet niet wat er gebeurde, ik raakte in een soort schok, maar in een soort positieve beleving van ja, zo van als jij dat doet vanuit die positie, directeur in mijn organisatie, dan maak je het eigenlijk nu veilig, dan zeg je eigenlijk van: het is oké als je hier als hulpverlener werkt en je hebt zelf ook cliëntenervaring en dat was voor mij zo verbijsterend moment als je jarenlang dat eigenlijk hebt verstopt en ja dat weg hebt gemaakt en ede ene zegt: je eigen directeur van Joh ik heb dat en dat gehad, dus dat ik was toen helemaal ondersteboven en toen als toetje kregen we ook nog een lezing van een van een psycholoog waar ik nog steeds een beetje contact mee heb. Zij heet […] zij vindt het ook niet erg als ik haar naam noem en […]: Ja, zet zich ook heel erg in, hè, antistigma en zij liet toen een film zien van een reis, want zij heeft een wereldreis gemaakt langs allerlei antistigma projecten. Echt in Amerika, Australië weet ik veel, overal geweest en daar heeft ze een hele mooie, indrukwekkende docu van gemaakt en die liet ze toen zien en zij heeft ook een stichting opgericht. Die bestaat nog steeds en die stichting heet: wat doe jij en dat is eigenlijk de vraag van wat doe jij tegen stigma of wat doe jij? Ja, ja en ja, dat wat doe jij. Dat kwam bij mij enorm binnen en ik aanvaardde dat toen bijna als een soort ja, morele opdracht aan mezelf, want ik dacht van ja, wat doe ik eigenlijk? Al die jaren? Helemaal niks, ik loop het te verstoppen ik, ik ben er angstig onder en ik, ik doe er helemaal niks mee. En toen dacht ik van ja, ik, ik besefte toen ook dat ik er iets mee kon doen en dat ik misschien daarmee ook een bijdrage kon leveren. Antistigma om te laten zien van ja, ook hulpverleners kunnen zoiets hè, kunnen een EPA-patiënt zijn, een tijd maar kunnen herstellen en kunnen zelfs op een gegeven moment ook weer gewoon hun werk doen. En toen heb ik diezelfde avond mijn eerste blog geschreven voor de site. Die heette toen nog [naam]. Maar nu is het psychosenet.nl en daar heb ik toen mijn eerste blog voor geschreven en die blog heet niemand weet dat ik repelsteeltje heet. Dat ja. Daarin vertel ik dus wat mij is overkomen en hoe ik daar mee om ben gegaan. En toen heb ik daarna nog een aantal andere blogs geschreven. Maar dat is voor mij echt een soort kantelpunt geweest en de aanleiding was dus de openheid van mijn collega