Openheid leidt tot begrip, zegt Tinus

Ja, waarom is dat anders? Aan de ene kant uiterlijk een stigma, mensen kijken aan de andere kant fysiek van: hij loopt raar. En dan dat ding vanbinnen, van die gevoeligheid, ja. Ja, ik ben door mijn vader altijd gewaarschuwd geweest van: vertel het niet, vertel niks, want daar gaan ze je later op pakken, als de directie of het bestuur erachter komt. En mijn zus ging heel omstandig een hele website beginnen met foto en naam en toenaam. En ik zat een beetje te twijfelen daarover. En in eerste instantie heb ik het geheim gehouden, zoals mijn vader me adviseerde, maar dat was niet mijn ..., dat paste niet echt bij mij zeg maar. Je hebt daar een hele goede site voor hè, de CORAL’s, C O R A L, dat is een programma dat je helpt, dat je een advies geeft als je het helemaal zelf, allemaal vragen beantwoordt, dan komt er een advies uit van: vertel dit wel en vertel dit niet. Bijvoorbeeld, wacht maar even tot je een vast contract hebt, dat zou eruit kunnen komen.

 Ja, ja, CORAL. Ik heb 'm al zes keer ingevuld in de afgelopen tien jaar en daar kwam steeds ook iets anders uit, en nu denk ik daar ook weer heel anders over. En dat heb ik ook wel geaccepteerd, die dingen, er is geen één manier, het is maar net waar je op dat moment, hoe je je, waar je je goed bij voelt. Dus ik vind het heel mooi dat je zei dat ik straks nog kan bedenken ..., snap je, dat je dat nog ... En het is ook afhankelijk inderdaad wat je allemaal uiteindelijk eruit durft te gooien en dat je later denkt uh-oh. Maar het grote geheim en daarmee rondlopen, dat is niks voor mij, dat is wel duidelijk. Maar ik kwam op deze school en echt binnen een week had al de ene collega verteld over smetvrees en de ander over depressies vroeger. En ik dacht: wauw. En toen dacht ik: wauw, ze nemen mij wel in vertrouwen. Maar toen bleek, het is maar een klein schooltje, dat iedereen dat van elkaar weet. O, dacht ik, nou hier wil ik wel blijven werken. Maar ik heb nog even gewacht op een vast contract voordat ik iets vertelde aan die collega's. Maar het is grappig, ik heb op scholen dus echt gewoon mijn diagnose benoemd, dat is alleen maar verwarrend. Mensen willen je namelijk altijd helpen. Als je iets vertelt in een groep of onder vier ogen, als je iets vertelt van waar je mee zit, met slaapproblemen of met ..., dan willen mensen allemaal luisteren en helpen. Dat zeiden Samen Sterk zonder Stigma, die bestaan niet meer, maar die zeiden vroeger ook altijd van: openheid leidt tot begrip. Dus het is fijn om iets te kunnen vertellen. Maar dan vertel ik dus inderdaad wel nu van, bijvoorbeeld met die slaappillen of zo, vond ik vroeger een heel groot taboe, maar nu kan ik van: nou, ik heb wel een slechte periode, ik zit even een weekje aan de pammetjes. “O ja? Oké.” En dan is het gewoon een normaal gespreksonderwerp. Maar de vraag was, waarom is dat dan bij psychische aandoeningen zo van ... Ja, want kennelijk is er verschil. Nou, het is zo dat dat ongeluk is, we hebben dat zitten realiseren en dat ik zo mank loop en met die speciale schoenen, dat is niet mijn schuld geweest. En ik heb weleens zitten denken: wat nou als het wel mijn schuld was geweest, als ik als een bezetene op een motorfiets had, gevaarlijk met m’n dronken harses mezelf dat had aangedaan, was ik dan ook zo openlijk daarover geweest? Het is wel een soort van schuld en schaamte van dat je er misschien toch wat aan kan doen of had kunnen voorkomen misschien. Want die huidziekte en die fysieke klachten is allemaal niet mijn schuld, terwijl iets in je hoofd misschien toch iets is dat je denkt dat je misschien niet helemaal goed bent, dus misschien functioneer je dan ook misschien niet goed, ondanks je medicijnen en je hulp en je hebt ... Misschien speelt dat mee?