Renate vertelt over de kennismaking en het stap voor stap opbouwen van de dagopvang

En die heeft er ook voor gezorgd dat [mijn man] naar de dagbehandeling zou kunnen gaan. Dus daar gingen we dan mee starten in de zomervakantie. Alleen [mijn man] had zoiets van, aah, ik ga daar echt niet tussen lopen. Echt niet, ik ben niet gek, weet je wel. Dus ik zeg, ja, dat snap ik. Ik begrijp dat volkomen dat je daar niet tussen wilt lopen. Hij zegt, die mensen zijn anders dan mij. Ik ben niet zoals zij. Dus, ik zeg, ja, maar dat komt omdat die mensen al langere tijd daar zijn? En ik zeg maar, hij doet het gewoon rustig aan, stap voor stap, dat ik zeg, het is ook voor een stukje om mij te ontlasten. Ik zeg, maar het is ook een stukje voor jou, dat je weer activiteit krijgt aan de dag, want het is nou bank, shaggie, bank, televisie, bank, telefoon, bank, computer, bank. Je doet niks. Dat is ook niet meer, je bent zesendertig, dat is niet goed. Plus dat ik ook even lucht krijg. Want hij had ook op een gegeven moment zoiets, dan liep ik even naar boven toen en dan kwam hij achter me aan, wat ben je aan het doen? Dan ging ik naar de wc. Ben je al klaar? Of stond ik onder de douche, kan ik het koffiezetapparaat al aanzetten? Of, continu achter je aan te hobbelen. Daar werd ik helemaal de peuneveu daarvan. Dus ja, dus ik had zelf zoiets, oh, lekker voor hem, maar ook voor mezelf even rust, gewoon rust in huis. Dus toen gingen wij daarheen en toen hadden we een gesprek aldaar en een rondleiding. En toen had ik zoiets van, nee, ik ga weer terug naar huis. Toen zei ik ook tegen hem, volgens mij heb ik geen griep of iets anders, tekenbeten, hè, weet je echt zeker dat je niks, dat het niks anders is? Toen had ik echt zoiets van nou, dit voelt aan als verraad en als dumping. Ik had echt zoiets van, ik wil dit niet. Maar ik had zoiets van, nee. Toen hebben we er samen over gepraat, onderweg ook, zover dat nog kon nog op de manier zoals je ooit deed. Dus op een aangepaste manier. Maar hij wilde toch wel daarheen, dus toen hebben we een gesprek gehad in het restaurant. Het gesprek in het restaurant ging hartstikke goed. Toen hebben ze laten zien waar de fysio was, dat ging ook goed. En toen moesten we een code intoetsen en toen gingen we de afdeling op, de dagbehandeling. En toen zat er een mevrouw, kom je gezellig bij me zitten? Nee, hij zegt, ik wil weg hier. En toen wou hij weg. En toen zijn we weer weg gegaan en toen heb ik gezegd, weet je wat, we gaan alleen fysio nog doen. Dan raak je aan de mensen ook gewend. Toen zijn we heel langzaam begonnen met elke week de fysio twee keer. En toen bracht ik hem nog elke keer daarheen met de kindjes en dan in het restaurant een spelletje doen. Ging hij fysio-en en dan gingen we weer naar huis. Ja, op een gegeven moment was dat ook geen optie meer, want in plaat, dat jij een ontlasting krijgt, heb je een belasting omdat je elke keer daarheen moet. De kinderen moet vermaken en dan weer terug naar huis. Dus je bent echt drie uur, ben je daarmee bezig. Dus we hebben het heel langzaam uitgebreid naar ook, dat hij daar ging fysiotherapieën en dat hij daarna een bakje ging doen op de dagbehandeling. En toen hebben we gezegd van nou, je kan daar als vrijwilliger, als de technische dienst meelopen of koken of, nou, daar had hij wel oren naar. Dus toen hebben we dat heel langzaam stap voor stap opgevoerd tot nu twee dagen, dat hij daar zit. En ja, ik moet zeggen, hij vindt het daar prettig, hij vindt het daar fijn. Hij voelt zich op z’n gemak.