De ontkenning en het onbegrip leiden bij Renate tot gevoelens van machteloosheid

Ja, dat maakt je gewoon echt een Remy. Want ja, een ander, die ziet het niet en je partner, die begrijpt het niet. En die zegt, ik heb niks. Weet je wel, en ja, dat maakt, dat is echt, dat stuk vond ik zo zwaar. En dan ga je ook aan jezelf twijfelen op een gegeven moment, dat ik denk, ik word helemaal gek. Ik word zelf gewoon knetter, ik ben toch niet gek. Er gebeurt toch [-].

Twijfel je omdat andere mensen ...

Het niet zien, ja, want die zien niks. Dan denk ik, ja, ben ik nou, raak ik ook een beetje [-]. Je wordt heel erg, geestelijk word je gewoon, ja, ben ik dan gek? Ga ik dan dingen zien, verzin ik nou dingen, klopt ...? Weet je, je gaat zo, ja, aan jezelf twijfelen van wat is dit? Dat vond ik ook echt het zwaarste stuk. Dat gewoon ontkenning van mensen uit je omgeving en hoe goed bedoelt, want die mensen, die doen het ook niet van ik zie niks. Maar je wilt dat niet horen, want alles wordt afgepakt en een ander ziet dat niet. En dat is zo, dat vond ik echt heel erg.

En kan je uitleggen wat het dan zo erg maakt, dat dat dan zo pijnlijk maakt, dat zij het niet [-]?

Nou, zelf heb je je partner, ben je hem helemaal kwijt en een ander zegt alleen maar, hij ziet er goed uit. En dat, dat, dan voel je een stuk, een heel stuk onbegrip, machteloosheid, wanhoop en irritatie van verdomme, ben ik gek of eh? Ik weet toch wat er gebeurt, ik zie toch wat er gebeurt?