Renate vindt veel herkenning in de praatgroep

Ja, het is goed, want je gaat toch, ja, verwerken niet, maar je gaat er toch af en toe naar toe. En ik heb in het begin vooral gemerkt, dan ben je zo gefocust op hetgeen wat gaat komen, dat je dat gevoel gewoon negeert, wegstopt en het komt een keer boven. Ik had altijd een momentje, dan lag hij weer op de bank en de kinderen op bed. Stond ik onder de douche en dan probeer ik zoveel mogelijk te huilen dat het door het doucheputje wegspoelde. Dat ik het kwijt was, weet je, zo hield je het vol. Of dat was mijn uitlaatklep, zeg maar. Maar dat was niet genoeg, want dat, die vijf minuten dat ja, of vier, net hoeveel tijd je nog over had, dat was niet voldoende. Weet je wel? En in die praatgroep, dan worden daar onderwerpen aangesneden, zoals toekomst, het einde, het moment waar je nu in zit, gevoelens waar je zelf mee loopt, waarvan je zelf af en toe denkt, oh, ik schaam me dat ik ze heb. Weet je wel, maar ja, voor hen zijn die gevoelens er ook en dan denk ik ja, het is wel normaal. Of wat is normaal, maar herkenning, van het is logisch allemaal. En daar worden ook dingen besproken van mensen die al verder in het traject zijn, zodat je zelf daar ook op kan voorbereiden. Ja, wil je het weten? Nee, maar je weet wel wat je zou kunnen verwachten. Plus dat er mensen weer bijkomen, die misschien weer minder ver zijn, dus die weer van jou wat kunnen leren en horen. Dus je kan echt wat voor elkaar betekenen daarin. En je kan ervaring wisselen. Al is het wel jammer dat er niemand daar kleine kinderen heeft, maar toch van ja, hoe ga je daarmee om. Als iemand tegen me had gezegd, we gaan geen discussie aan, dan had ik elke dag ruzie gehad, want dan was ik gewoon een discussie met hem aangegaan. Kijk, allemaal dat soort dingen. Of dat zijn allemaal dingen, waar je tijdens de praatgroep achter komt.