Renate bevindt zich in een achtbaan van gevoelens en emoties

Maar ook de belasting die ik continu meedraag in dat emmertje of dat potje of kistje, hoe je het noemen wilt, wordt steeds voller. Er komen steeds meer emoties, steeds meer verdriet,  ja, dat wordt steeds voller, voller. En je kan het gewoon niet kwijt, ik zou niet weten hoe. Ja, in een boksbal hangen of zo. Ja, wat je, kijk het is niet als je iemand op een sterfbed legt, waarvan je weet, hij gaat. Dat je afscheid aan het nemen bent, dat je rouw voelt, hè, ben je ook boos en [-] . Maar dit is zo, net wat je zegt, een achtbaan van gevoelens en emoties, dat kan je gewoon zelf niet bijhouden. Op het moment dat hij wat lelijks doet, dan denk je, ah, want het volgende moment, dan kan hij weer heel apathisch zitten en dan denk je, ja, je kunt er niks aan doen. En als het dan wel misschien een keer gebeurt in het half jaar, dat hij wel een arm om je heen slaat of dat hij wel, ja, dan denk je, och, weet je, kon ik dit moment maar vasthouden. En als je bijvoorbeeld een keer huilend door huis loopt, dat zei hij laatst ook, hou eens op joh, je loopt te snikken als een baby. Weet je, nou, dat is niks voor hem, zoiets had hij anders nooit gezegd. Ja, dan word je nog verdrietiger, maar tegelijk heel erg boos. Dan denk ik, waar is je gevoel? Wat ben jij? Ja, dat kan je niet zeggen natuurlijk, want hij kan er niks aan doen.