Tinus schrijft teksten die gaan over het leven als psychiatrisch patiënt

Ik schrijf ook teksten voor mijn liedjes voor mijn bandje en die gaan daar veel over, over leven met een ..., als gek zeg maar, als gekwalificeerde gestoorde patiënt. Gelukkig ben ik in ieder geval nooit opgenomen geweest, ik kon bij vrienden terecht. Want dan had het er denk ik ook wel anders uitgezien. Maar het is een interessant onderwerp, ik krijg binnenkort een boek te leen van iemand met interviews met psychiatrische patiënten die zijn gaan leven naar hun diagnose. Als je een diagnose krijgt en je bent gek want je hebt dit en dat en dat, dan heeft dat invloed op je, dan ga je er op een bepaalde manier ... Je probeert in opstand ertegen te gaan, dat is ook al een reactie, maar vervolgens word je dan weer teruggeduwd. En dan ga je toch merken van: o ja ja, het klopt wel ja, nee die symptomen heb ik wel. Dus dan ga je je leven daaraan proberen aan te passen. Maar ja het is best ingewikkeld. Je hebt er als het ware een soort taak bij. En mensen die zeggen: ja, je hebt dat maar iedereen heeft wel wat, we hebben allemaal wel iets in ons hoofd. Er zijn heel veel mensen die met een psycholoog of therapeut of psychiater in aanraking komen, het is tegenwoordig zelfs wel hip om een diagnose te hebben. Maar mensen die zeggen, ja we hebben allemaal wel wat, dat is slechts ten dele waar. Want het is echt wel anders als je met zo’n, zeg maar ‘handicap’ zoals ik en m'n zus moet leven dan dat je een gevoeligheid hebt met wat, och ja, iets waar je niet zo goed tegen kan. Een beetje autistisch, ja dat is echt anders, je hebt echt een ... Het is niet eenvoudig, het blijft je bezighouden.