Tinus twijfelt nog vaak aan zijn eigen kunnen als werk wat moeilijker wordt

Ja. Ja en daar leg je je dan bij neer. En dat is niet, dat is niet minder of zo, dat is hoe het is. En nog, als iets even moeilijk gaat denk je: o, zie je wel, ik kan dit misschien eigenlijk ook helemaal niet. Als het op m’n werk straks heel zwaar wordt, dan: oeps, o zie je wel, ik ben ook eigenlijk misschien helemaal niet geschikt hiervoor want eigenlijk ben ik misschien toch wel zo gek als een deur. Dat zit wel altijd in je achterhoofd, kan best onzekerheid geven. Kijk, van die pillen, die slaappillen de komende twee weken als ik weer ga werken, dat is geen strijd. Maar je blijft bij alles wat je doet, als iets niet helemaal goed lijkt te gaan, een ander zou gewoon het aan zichzelf wijten en ik zou het dan voor je het weet aan die gekte wijten zeg maar, aan die diagnose wijten. Terwijl, wat is het verschil? Want die diagnose, dat ben ik net zo goed. Maar toch is het iets wat er nog eens bijkomt en wat dus kan zorgen voor extra onzekerheid. En dat is zelfstigma, dat je bij jezelf bezig bent van: hé [naam respondent] ... o, hé Tinus, hé kan je ..., ja kan je dat wel, je doet alsof je dat kan, je doet alsof je die functie kan bekleden maar is dat wel zo? Zo’n constante twijfel, zo’n constante weging zo. Een soort vooroordeel of een soort aanname van je gekte en in hoeverre je daarmee wel kan functioneren. En in hoeverre je je niet groothoudt en voor de buitenwereld je voordoet alsof je het allemaal kan.