Collega’s kunnen me helpen met signaleren zonder dat ik alles hoef te vertellen over mijn verleden, vertelt Tinus

Ja, vreselijk. Ja, dat had ik echt nog nooit, dat had ik helemaal in de verste verte niet zien aankomen, dus dat kwam echt als een soort klap in je gezicht van: o, oké. Ik weet best wel wat van stigma en zo, ik ben geboren met een gezonde huid en kreeg op een gegeven moment een huidziekte, ik heb een ongeluk gehad en sindsdien loop ik mank op speciale schoenen, dus mensen kijken mij altijd al raar aan. En dan loop je daarnaast van binnen ook nog met een soort van, het is ook een soort taboe natuurlijk. Daar heb ik heel veel mee zitten worstelen, in hoeverre zeg je dingen wel of niet. Ah, dat is echt heel complex, wat vertel je wel, wat vertel je niet, en wanneer en tegen wie. Ja, het maakt het leven niet eenvoudiger, om nog een beetje gezond te blijven, ja. Om je hoofd boven water te houden. Ja.

 Want wat zijn je ..., je vertelde net bijvoorbeeld al, met de ouders in de klas, dat je liever niet hebt dat zij zeg maar dit weten, dus ik kan me voorstellen dat je ervaring hebt met stigma rondom de diagnose die je hebt.

 ja, ja. Ja, het liefste zou ik ambassadeur zijn en het gewoon van de daken schreeuwen, maar dat is blijkbaar niet ... Ik heb op scholen gewerkt waar ik wel uitkwam voor m’n diagnose, maar dat was niet makkelijk. Ouders waren er soms wel blij mee, want die hadden bijvoorbeeld een dochter die ..., ik werd dan de mentor van die dochter en die dochter, die leerling was heel depressief dus iedereen had het idee van, nou dat kan deze leerkracht, kan haar wel even helpen want die is ervaringsdeskundige. Dus zo kan het ook werken. Er zijn scholen geweest die heel blij waren en trots dat ik dan ervoor uitkwam. Maar dat ging meer over hen dan over mij. En uiteindelijk kwamen er in de dagen daarop collega’s één voor één onder vier ogen met mij praten om te vertellen dat zij ook wel iets hadden en dat ze het heel goed vonden dat ik daar zo openlijk over sprak. Maar vervolgens moest ik voor me houden wat ze me vertelden, waar zij mee rondliepen. Dat was zeg maar hun grote geheim. Nee, dat is lastig. Ik kom in ieder geval niet meer uit met mijn diagnose, want dat is alleen maar verwarrend. Ik heb vroeger wel verteld van bipolair en dan zeiden mensen: ach, ik zie jou eigenlijk nooit depressief, ik ken je nou al een halfjaar maar ik zie je eigenlijk nooit ... En dan moest ik dat weer gaan uitleggen, voor zover ik dat zelf ook ..., ik weet het zelf ook niet. Ik ben al twintig jaar niet depressief geweest. Dus dan kan die diagnose waar je dan voor uitkomt, die kan dan ook heel vaak in de weg zitten. Omdat het niet de lading dekt. En als ik nu wat zeg, want mijn directeur en collega’s op mijn huidige school weten heus wel wat, dan zeg ik meer dingen waarmee ze me kunnen helpen, en dat willen ze dan ook wel. Bijvoorbeeld als ze ..., bijvoorbeeld ik heb de directeur verteld van: nou, als je me ziet rondspringen na een hele lange dag keihard werken voor de klas en ik ben niet te stoppen en om vijf uur loop ik nog als een kip zonder kop en dat de volgende dag weer, waarschuw me dan want dan moet ik echt op tijd m’n rust gaan pakken want dit gaat niet goed. Nou, dat wilde ze wel, ze vond het fijn dat ik dat aan haar vroeg. Dus dat is mooi. En daar heeft dan iedereen wat aan.