Ton raakte in een depressie

Bij mij zelf ging steeds meer het lichtje uit. Ik kreeg in toenemende mate last van depressies. Zodanig dat ik mezelf, ja, ik was mezelf niet meer. Het verleden speelde bij mij ook een rol, van die depressie, maar de druppel die de emmer deed overlopen, dat was de hele situatie van mijn vrouw. Ik ging daar zoveel mogelijk naar toe, dus bijna dagelijks. En kon dat niet meer opbrengen, dat lukte mij niet meer. Ik werd er zelf heel erg depressief van ook, door de afdeling waarin ze zat. Waar mensen zaten die verder waren dan zij. Alhoewel nogmaals op het moment van opname was zij slechter dan zij nu is. Zij is nu na anderhalf jaar, daar duidelijk op haar plaats, is daar ook beter dan ze hier was. Ziet ook niet meer zo dement uit. Dat kan ook al een hele hoop doen. Maar ja, ik werd, ik werd er niet goed bij. Ik heb dus vanaf vorig najaar, afgelopen najaar, dat ik steeds depressiever begon te worden, ik sliep slecht, ik at slecht. En mijn dagen waren zo egaal als iets. Ik kwam ook nergens aan toe en had veel moeite om bij haar te zijn. Daar begin ik nu een beetje uit te klimmen, ik kreeg van diezelfde geriater kreeg ik antidepressiva sinds vorig jaar november.