Wim H. drinkt geen koffie meer en voelt zich schuldig als hij in huis iets verandert

Of het goed voor mij is, kan ik niet zeggen. Het is, sindsdien drink ik bijna geen koffie meer, omdat ik geen trek meer heb. En ja, je bent alles, alles wat ik, wat ik aanpas aan het huis, krijg ik het idee, dat ik, ja, mijn vrouw iets schuldig ben. Bijvoorbeeld een paar slippers die ik uit de camper gehaald heb en nou in de kast gegooid, die waren van haar, die stonden er en die had ze nodig. Dat is zinloos geworden. Ik heb de deksels van het toilet bijvoorbeeld er weer opgedaan, die had ik eraf gehaald voor haar. Het enige wat ik niet gedaan heb, is, ik had een alarmsysteem dat, als er beneden gebeld wordt, dat er boven ook een bel gaat. Dat is bijvoorbeeld als thuiszorg kwam, dan kon ik dat vaak niet horen. Als zij de trap af ging 's nachts, dan gaat datzelfde systeem, die waarschuwt dan, dan word ik wakker en kom haar even ophalen en weer naar boven brengen. Als je opstond, dan zit er ook nog, dan, op het moment dat je uit bed stapt, dan gaat er een lampje branden, op de overloop een lamp branden, op het toilet een lampje branden, op de trap een lampje branden, want stel dat ze naar beneden wil. En goed, die dingen laat ik nu zitten, maar als ik dat weg zou halen, zou ik een beetje een schuldgevoel hebben ten opzichte van mijn vrouw. Volkomen dwaas natuurlijk, omdat je je huis gaat inrichten op alleen zijn, terwijl je nog steeds getrouwd bent natuurlijk. Maar dat zijn van die kleine, pijnlijke dingen die ik ervaar bij, bij opnemen, bij de opname in een verpleeghuis [-].