Vooral bij instanties voelt Maria dat ze constant getoetst wordt op wat ze wel en niet kan

Het is niet altijd aanwezig, maar het keert altijd terug. Het blijft, vooral wanneer je te maken krijgt met instanties en dergelijke. Kijk, ik heb zelf geen last meer van mijn label, en dat merk je ook in wat ik doe en waar ik kom. In het begin was dat wel anders. Ik heb veel littekens van zelfbeschadiging, en in het begin vonden mensen daar wel wat van, noemden het aandachttrekkerij. Als ik zag dat iemand keek, ging ik daar gelijk op in. Nu loop ik met korte mouwen als het warm is, en maakt het me niet uit als iemand opmerkingen maakt. Ik doe daar zelf heel normaal over, dus voor anderen is het ook normaal. Als ik zie dat iemand kijkt, zeg ik gewoon: "Wil je iets vragen?" en ben ik open. In mijn omgeving heb ik geen last meer van dat label, en in mijn werk ook niet, want ik werk als ervaringsdeskundige. Daar krijg ik er eigenlijk nauwelijks mee te maken, omdat ik het zelf niet meer als een label zie.

Maar met instanties is het anders. Ik ben moeder in een eenoudergezin, en daar komt dat label weer naar voren. Toen ik zwanger was, had ik natuurlijk gesprekken met het consultatiebureau en het CJG, en werd ik weer ingeschreven. Dat is allemaal gedigitaliseerd, en dus staat daar in mijn dossier meteen dat ik een zware psychiatrische stoornis heb. Elke keer krijg ik dan dezelfde vragen: "Hoe gaat het met je? Ben je weer stabiel?" Tijdens mijn zwangerschap had ik ervoor gekozen om het eerste jaar alleen voor mijn zoontje te zijn, en stopte ik met werken. Ik had het financieel geregeld en gespaard, zodat ik een jaar thuis zou kunnen zijn. Maar in mijn dossier staat: "Mevrouw heeft een zware psychiatrische stoornis, werkt niet, en vader is niet in beeld." Dat is dan het verhaal dat steeds weer boven komt, en daardoor moest ik steeds extra verantwoording afleggen. Ik moest steeds uitleggen waarom ik bepaalde keuzes maakte, en kreeg zelfs extra gesprekken, omdat dat label maar niet uit mijn dossier verdween.

Dat digitale systeem houdt alles vast, en het wordt elke keer gecontroleerd. Ik ontdekte dit pas later toen ik mijn dossier opvroeg. Dus elke keer als ik met een nieuwe instantie te maken krijg, komt dat label weer terug, en moet ik het weer uitleggen. Uiteindelijk komt het altijd wel goed, omdat ze dan denken: "Oh, dat klopt niet." Maar het is wel frustrerend dat het continu terugkomt, en het voelt alsof ik steeds hetzelfde verhaal moet uitleggen.

Ik begrijp ergens wel dat als er staat: "Moeder heeft een ernstige psychiatrische stoornis, werkt niet, vader is niet in beeld", ze denken: "Daar moeten we extra aandacht aan besteden." Ik snap die gedachte, maar ik begrijp niet dat er dan niemand verder kijkt. Waarom wordt er niet gekeken naar de vraag of ik wel een goede moeder kan zijn, ook met een psychische stoornis, in een eenoudergezin? Er wordt niet altijd aangenomen dat het mogelijk is om goed voor je kind te zorgen, en ik denk dat er meer ruimte moet zijn voor het idee dat het anders kan zijn, en dat het niet altijd nodig is om extra ondersteuning aan te nemen.