Elly E. heeft een schuldgevoel dat ze niet altijd geduldig met haar man was

Ik heb heel lang als kapster in een bejaardenhuis gewerkt, vijfentwintig jaar lang, ook heel veel met dementerenden. Ik vond het prachtig om te doen, ik had er heel veel geduld voor, daarom heb ik ook heel goed gezien, dat mijn man aan het dementeren was, hoe jong hij ook was. Ik schoof het ook wel iedere keer weg, maar het was er wel. En ik vond het het ergste dat ik zo weinig geduld had met mijn eigen man. Toen dacht ik, hoe kan dat nou? Ik had altijd zoveel geduld met die mensen, maar als het dan zelf is bij je eigen, is dat, is dat heel anders. En dat vond ik, ja, daar heb ik wel heel veel verdriet van gehad. Dacht ik, hoe kan dat nou, maar ja. Dat vond ik wel heel moeilijk. Ja. En nog vaak, ja.

En hoe kwam dat denkt u?

Ja, dat is schuldgevoel, hè? Ja, dat is, ja, bij vreemden heb je toch wat meer geduld, denk ik, als bij je eigen. En dat vind ik, ja, dat vind ik heel moeilijk en was ik ook heel vaak kwaad op mezelf. Maar ja, dat, dat gaat automatisch, denk ik, ik weet het niet. Ja.